(1899-1991), historyk sztuki, muzeolog. W latach 1929-1935 był konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego. Następnie wykładał na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Od 1936 do 1982 r. był dyrektorem Muzeum Narodowego w Warszawie (z przerwą w czasie II wojny światowej). Podczas okupacji niemieckiej pełnił w konspiracji funkcję kierownika Działu Kultury i Sztuki Departamentu Oświaty i Kultury Wydziału Informacyjnego BIP, zasłużył się w akcji ratowania dóbr kultury polskiej, w tym rękopisów pisarzy. Po zakończeniu wojny angażował się w prace związane z odbudową zabytków i muzeów. Od 1947 r. wykładał na Uniwersytecie Warszawskim. Był ekspertem UNESCO ds. ochrony zabytków. Dąbrowska poznała Lorentza w okresie okupacji, gdy jako przedstawiciel Delegatury zaprosił ją do Komisji Literatury dysponującej funduszami na pomoc dla literatów.