Korespondencja Skamandrytów

(1899–1991), historyk sztuki, muzeolog. W 1924 r. doktoryzował się z historii sztuki na UW. W latach 1929–1935 był konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego; w 1935 r. wykładał na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1936–1982 (z przerwą w czasie II wojny światowej) pełnił funkcję dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie. We wrześniu 1939 r. i podczas okupacji niemieckiej zajmował się ratowaniem dóbr kultury polskiej. W 1947 r. został profesorem UW, od 1949 r. był członkiem PAU, a od 1952 r. członkiem PAN. Był ekspertem UNESCO do spraw ochrony zabytków. Zob. H. Kondziela, H. Krzyżanowska, Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 2, Poznań 2006. (Beata Dorosz)

Korespondencja Marii Dąbrowskiej i Anny Kowalskiej

(1899-1991), historyk sztuki, muzeolog. W latach 1929-1935 był konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego. Następnie wykładał na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Od 1936 do 1982 r. był dyrektorem Muzeum Narodowego w Warszawie (z przerwą w czasie II wojny światowej). Podczas okupacji niemieckiej pełnił w konspiracji funkcję kierownika Działu Kultury i Sztuki Departamentu Oświaty i Kultury Wydziału Informacyjnego BIP, zasłużył się w akcji ratowania dóbr kultury polskiej, w tym rękopisów pisarzy. Po zakończeniu wojny angażował się w prace związane z odbudową zabytków i muzeów. Od 1947 r. wykładał na Uniwersytecie Warszawskim. Był ekspertem UNESCO ds. ochrony zabytków. Dąbrowska poznała Lorentza w okresie okupacji, gdy jako przedstawiciel Delegatury zaprosił ją do Komisji Literatury dysponującej funduszami na pomoc dla literatów. (Sylwia Chwedorczuk)