(1899–1991), historyk sztuki, muzeolog. W 1924 r. doktoryzował się z historii sztuki na UW. W latach 1929–1935 był konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego; w 1935 r. wykładał na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1936–1982 (z przerwą w czasie II wojny światowej) pełnił funkcję dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie. We wrześniu 1939 r. i podczas okupacji niemieckiej zajmował się ratowaniem dóbr kultury polskiej. W 1947 r. został profesorem UW, od 1949 r. był członkiem PAU, a od 1952 r. członkiem PAN. Był ekspertem UNESCO do spraw ochrony zabytków. Zob. H. Kondziela, H. Krzyżanowska, Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 2, Poznań 2006.