(1883–1978), powieściopisarka, publicystka. Wraz z Jerzym Kornackim, swoim późniejszym mężem, była inicjatorką utworzenia i przewodniczącą Zespołu Literackiego „Przedmieście”, działającego w Warszawie w latach 1933–1937. Lata okupacji niemieckiej spędziła w Warszawie, ukrywając się z powodu działalności społecznej i literackiej. Od lutego 1944 r. należała do Krajowej Rady Narodowej, później weszła w skład PKWN. Wraz z mężem uczestniczyła w organizacji Instytutu Pamięci Narodowej przy Prezydium Rady Ministrów, funkcjonującym w latach 1945–1947. Brała udział w pracach Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Krakowie i Warszawie. Autorka, wraz z mężem Jerzym Kornackim, powieści Jadą wozy z cegłą (1935), cyklu Polonez (t. 1–4, 1936–1939), wspomnień Zielone lato 1934 (1959). Samodzielnie opublikowała m. in. Całe życie Sabiny (1934), prozę autobiograficzno-wspomnieniową Nigdy nie zapomnę (1946), Czekamy na życie (1947).