(1887–1937), działaczu politycznym, członku PPS, następnie PPS-Lewica. W 1909 r. studiował na Uniwersytecie Brukselskim, tam też studiowała jego przyszła żona, Barbara z Czechowskich (1886–1937). W 1910 r. powrócił do kraju. W 1912 r. rozpoczął pracę w filii Fiata w Petersburgu. Działał m. in. w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny, Polskim Zrzeszeniu Niepodległościowym, Polskim Klubie Demokratycznym. Przystąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. W 1919 r. wstąpił do Armii Czerwonej, gdzie pełnił funkcję komisarza. Był wykładowcą w Szkole Partyjnej przy Biurze Polskim KC Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) w Moskwie i w Szkole Czerwonych Komunardów. W 1937 r. został na podstawie fałszywych oskarżeń wraz z żoną aresztowany i stracony. Po 1956 r. oboje zostali zrehabilitowani.