(1895-1978), powieściopisarz, eseista, tłumacz. Po wybuchu II wojny światowej próbował wraz z rodziną przedostać się do Lwowa, a gdy to się nie udało, zatrzymał się w Lublinie; wiosną 1940 r. wrócił do Warszawy. Brał udział w konspiracyjnym życiu kulturalnym. W 1942 r. przeniósł się pod Opatów. W czasie powstania warszawskiego spłonęło jego archiwum literackie wraz z rękopisami niewydanych utworów. Jesienią 1944 r. krótko przebywał w Tarnobrzegu, a następnie w Ciechankach pod Lublinem. Po zakończeniu wojny przeniósł się do Lublina, gdzie zatrudnił się na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1948 powrócił do Warszawy. Parandowski był autorem m.in. powieści Dysk olimpijski (Warszawa 1933), za którą w 1936 r. otrzymał brązowy medal na XI Olimpiadzie w Berlinie. Kowalska ceniła powieść Parandowskiego, 11 III 1945 r. napisała w dzienniku: „Wieczorem rozmawialiśmy z Jerzym [...] o Dysku olimpijskim Parandowskiego, o pięknym pomyśle i wielkiej cierpliwości artysty, różnej od cierpliwości uczonego, bo kierowanej miłością, a nie wymogiem metody. Trzy książki dwudziestolecia są pełne tego waloru: Nurt Berenta, Ludzie stamtąd Dąbrowskiej i Dysk olimpijski Parandowskiego” (A. Kowalska, Dzienniki 1927-1969, s. 97).