(1895-1978), powieściopisarz, eseista, tłumacz, wybitny znawca i popularyzator kultury i literatury antycznej (zob. biogram: WPPiBL, t. 6). Parandowski w latach 1945-1950 mieszkał w Lublinie i jako profesor zwyczajny prowadził Katedrę Kultury Antycznej na KUL. O swojej przyjaźni z Parandowskim Wierzyński pisał w 1961 r.: „Była to przyjaźń nie z przypadku, lecz ze szczęśliwego wyboru. Gustowałem i do dziś gustuję w Parandowskiego wiedzy, jego spokój dobrze działa na moją łatwo zapalną naturę, klarowny styl jest wytchnieniem po drętwej mowie wszystkich czasów i stanowi rozkosz samą w sobie. To, że Parandowski krąży z zamiłowaniem w dalekich epokach, bywa często ulgą dla mnie, który nie umiem oderwać się od współczesności. Zapożyczyłem się w tych jego właściwościach, a starałem się nie być niewypłacalnym dłużnikiem. Wojna rozdzieliła nas na 20 lat, jednakże nawet po tak długim czasie spotkałem się z nim jak z bratem” K. Wierzyński, Juvenilia mojej przyjaźni z Parandowskim, „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” 1961, nr 38, przedr. w tegoż: Szkice i portrety literackie, oprac. P. Kądziela, Warszawa 1990, s. 150. Zob. też Listy Kazimierza Wierzyńskiego do Jana Parandowskiego, oprac. P. Kądziela, „Roczniki Humanistyczne” 1991–1992, t. 39–40, z. 1.