(1886–1956), generał Wojska Polskiego (zob. biogram: PSB, t. 16). Po wybuchu wojny przedostał się do Francji, gdzie był traktowany nieufnie przez ekipę gen. Władysława Sikorskiego, do kwietnia 1940 r. przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay; po ewakuacji do Anglii pozostawał bez przydziału, w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay, na wyspie Bute w Szkocji, po czym w 1942 r. ostatecznie został przeniesiony w stan spoczynku. Po wojnie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Swoistą diagnozę dramatu Kwaśniewskiego postawił Lechoń w "Dzienniku": „Gen. Kwaśniewski, który parę dni temu zwariował, zaczął od wydziwiania, że jego syn nie jest ambasadorem, później zaczął pieklić się na temat bolszewików, a wreszcie zdemolował mieszkanie. Uważam, że chłop po prostu dał sobie folgę. Na trzeźwo myślał on to samo, tylko tak gwałtownie tego nie wyrażał” (J. Lechoń, "Dziennik", wstęp i konsultacja edytorska Roman Loth, t. 1, notatka z 10 stycznia 1950 r., s. 180).