Strategia oporu społecznego, wysunięta przez Z. Bujaka i W. Kulerskiego na początku Stanu Wojennego, polegająca na tworzeniu instytucji społeczeństwa obywatelskiego niezależnych od państwa, a w swojej masie tworzących presję liberalizacyjną. Strategia ta została przyjęta przez ruch społeczny "Solidarności" wypierając apele o zorganizowanie strajku powszechnego.