Sabina
Fragmenty z tym bytem 10
![[1. Dworzec kolejowy]](/storage/fragments/2430.png)
![[3. Konferencja specjalistów]](/storage/fragments/2433.png)
![[2. Dom wczasowy]](/storage/fragments/2431.png)
![[4. Kościół]](/storage/fragments/2434.png)
![[5. Więzienie]](/storage/fragments/2435.png)
![[7. Partie]](/storage/fragments/2437.png)
![[8. Uniwersytet]](/storage/fragments/2438.png)
![[9. Aktorzy]](/storage/fragments/2439.png)
![[6. Hippisi]](/storage/fragments/2436.png)
Szablony użycia 103
- (budząc się) Co tam jest napisane?
- (do Leona) Przeżegnajmy się, to heretyk.
- (jedząc) A kim on był?
- (po chwili, cicho) Wysokiej klasy ksiądz.
- (po chwili) No na pewno. Ale...
- (wstaje) Jak pan śmiał się dosiąść?
- A centrum swoją zabrało.
- A co to jest według pana — kościół? Zapukaj, Leonku, do kasy. Tam jest okienko. Mąż jest krótkowzroczny, a podczas jazdy okulary mu się pogorszyły.
- A może ja? Z mężem. Szczerze mówiąc, nie mam ochoty na spacery.
- A my, Leonku, czy my?...
- A niech sobie idą do tej lewicy – zobaczymy, kto się gorzej natnie.
- A pewnie. Światopoglądem uczciwego jest uczciwość.
- Ale byli uzbrojeni?
- Ale mąż jest krótkowzroczny.
- Bie wstydzi się pani?
- Brawo, Leonku! Co za ludzie... Zupełnie bez charakteru.
- Ci panowie tak wyglądają, że dobrze będzie, jeżeli reszty nie wezmą. Otwórz walizkę, Leonku, i ubierz się ponownie.
- Co by ludzie powiedzieli…
- Co objąć?
- Czy takie rzeczy są możliwe?
- Czy to jest stacja graniczna, a pan jest celnikiem?
- Czy to jest zajazd?
- Daj mi chociaż skosztować...
- Daj spokój, Leonku, pan kpi sobie, ironizuje przecież...
- Daj spokój, Leonku, to jest, okazuje się, ośrodek metodyczny.
- Deszcz pada. Jak długo można się opalać?
- Dlaczego właściwie robi pani tyle zamieszania? Pierwszy raz widzę, żeby ktoś witał się ze wszystkimi pasażerami na dworcu.
- Do mnie nie strzeli, nie będzie taki głupi.
- Dobranoc.
- Dzisiejsza młodzież.
- I pewnie wcale się nie zatruje.
- I pieczątka nieczytelna. Po coś to brał?
- Inuś
- Ja bym ją mogła poprowadzić. Z mężem.
- Ja bym mogła prowadzić klub stronnictwa, bufet w tym klubie. Bo chyba stronnictwo będzie miało bufet, prawda?
- Ja od razu mówiłam, że stacja!
- Ja od razu mówiłam, że stacja! A oni zrobili z tego teatr. Nie róbcież z wszystkiego teatru, drodzy państwo! Nie każdego można tak łatwo przepędzić...
- Ja umiem, prawda, Leonku?
- Ja, zapewniam panią, także, ale to jeszcze nie powód, żeby się obnażać i zakłócać mężczyznom sen.
- Jakby trochę poczerwieniał.
- Jeżeli Leon ma rację, to my teraz jesteśmy nielegalnym skrzydłem nielegalnego centrum! Tylko patrzeć, jak po nas przyjdą...
- Komuna?... Pan myśli, że my...
- Leon, jak mogłeś tyle rzeczy oddać?! Jak mogłeś nie krzyczeć?
- Leonku, po co to rozgadywać? Mąż, proszę pana, już ma swoje lata, a skrzydeł dotąd nie rozwinął, choć utalentowany jest bardzo, i to w paru kierunkach. Więc żeby dobro, które jest w mężu, uratować, postanowiłam wywieźć Leona za granicę.
- Leonku, to pamiątka!
- łaskawa pani
- Mam, rozszyfrowałam go, Pontusa! On chce mieć talerz w każdej frakcji. Zje obiad w centrum, a na kolację pójdzie do lewicy!
- Miał, proszę pana, ale to było jeszcze przed wojną...
- Miejmy nadzieję, że on wkrótce nadejdzie.
- Mój mąż, proszę pana, prowadził kiedyś lektorat języka francuskiego. Gdyby...
- moja żona
- Można już smarować masłem?
- My jesteśmy niewinni i z tymi aresztantami nie mamy nic wspólnego!
- Na tarasie.
- Nic o tym nie wiedziałam.
- Nie kłóć się, Leonku, bo nas do stołu nie dopuszczą.
- Nie kracz.
- Nie ma pan prawa nikogo wyrzucać. Może oni tak samo jak my potrzebują schronienia.
- Nie ma takiej stacji, proszę pani, która by nie miała jakiegoś połączenia.
- Nie wszystko, co zamknięte, musi być zaraz więzieniem. Spróbujcie otworzyć.
- Nie wygląda na osobistość. Wyjdź na peron, Leonku, i rozejrzyj się. (Leon wychodzi) Czy tu jest bufet?
- Nie. Zamknij walizkę, Leonku. Zrób coś do zjedzenia.
- Nietrudnej. Nie przerywaj pani, Leonku.
- Nigdy nie wiem, kiedy należy coś brać dosłownie, a kiedy nie. I już się chyba tego nie nauczę.
- No co, panie kościelny Pontus? Czemu pan milczy?
- No i masz, znalazł sobie rolę… Koniokrada!
- No zgódź się, Leonku, skoro pan tak nalega... (ciszej) Zgódź się, bo jeszcze oberwiesz. Co do mnie, to już zaczęłam wypoczywać. Wyjdźmy poopalać się trochę. Poleżymy na peronie.
- O[,] tu jest poczekalnia, można posiedzieć. Panowie też czekają.
- Oboje byliśmy. Chyba że nie było centrum, tylko skrzydła. Pan z nami, panie Pontus?
- Od dawna już tak czekamy.
- Odejdź, siostro, ja smaruję. Najpierw trzeba skosztować, czy nie kwaśne.
- One chcą do nas przejść dla kariery. Nie przyjmujemy!
- Ośrodek jaki – metodyczny? To od metodystów?
- pani Sabino
- Piękne słowa!
- Pod pana dachem? Czy pan jest ministrem kolei?
- Poprzednia noc była dla nas bardzo łaskawa. Spaliśmy czternaście godzin i nikt nas nie zarżnął, ani nie okradł. Pamiętasz, Leonku?
- Prawda, Leonku. Ale nie ma takiego pośpiechu. Kiedy człowiek już w tym jest, to może nie jest takie straszne. Jak wygląda ten Rudy?
- Przez nas. My tutaj coś urządzimy. Niech nikomu się nie zdaje, że nie jesteśmy do tego zdolni.
- SABINA Nie nadawaj, Leonku. Poszukaj zawiadowcy stacji. (Leon odwraca się od okienka, które zostaje ponownie zasłonięte, i podchodzi do Sabiny)
- SABINA
- Sabinę
- Sabinko
- Sabiny
- Słabo panu?
- Śpij spokojnie, moje dziecko, i nie rzucaj się. Nie trzeba aż tak bardzo się rozbierać.
- Także przyszłość.
- Tego, cośmy tu przeżyli, żadna sztuka nie odda... A już na pewno nie kukiełkowa!
- To już mi się nie podoba.
- To nie jest więzienie!
- To niesłychane! W biały dzień, w miejscu publicznym... Grozili ci?
- Tory? Chwileczkę. Leonku, byłeś przecież na peronie. Spojrzałeś na tory?
- Ubierz się ciepło, Leonku, i weź parasol. Może być tego słońca za dużo.
- Udając się w daleką podróż, trzeba być na wszystko przygotowanym.
- W tej chwili można mnie zaprosić tylko na obiad!
- W życiu nie jadłam tak pysznego chleba!
- Właśnie. Do sióstr i braci...
- Z tym, że pokoje gościnne trzeba będzie na nowo urządzić. Mamy nadzieję, że stronnictwo nie poskąpi funduszów na remont.
- Za późno. Zjadł wszystko.
- Zdaje się, że nie zostaniesz profesorem, Leonku.
- Żebyś tego nie żałował, Leonku... Bo jak ja się do kogoś przywiążę. (przechodzą na stronę Pontusa) Pozwolisz, że uściskam przewodniczącego naszej frakcji! (ściska Pontusa, a przy okazji i Terę)
- Znowu oni!
- Zostań. Ktoś musi zostać z kobietami. Wstanę chyba, coś niebezpiecznie w łóżku.