Tera
Fragmenty z tym bytem 10
![[1. Dworzec kolejowy]](/storage/fragments/2430.png)
![[3. Konferencja specjalistów]](/storage/fragments/2433.png)
![[2. Dom wczasowy]](/storage/fragments/2431.png)
![[4. Kościół]](/storage/fragments/2434.png)
![[5. Więzienie]](/storage/fragments/2435.png)
![[7. Partie]](/storage/fragments/2437.png)
![[8. Uniwersytet]](/storage/fragments/2438.png)
![[9. Aktorzy]](/storage/fragments/2439.png)
![[6. Hippisi]](/storage/fragments/2436.png)
Szablony użycia 168
- (cicho do Pontusa) Zgódźcie się, to jest niezła posada. I mnie weźcie na zastępcę.
- (po chwili) Jeżeli o mnie chodzi, to ja bym wolał po.
- (po chwili) Już prędzej wrócą ci letnicy z góry...
- (przechodząc na stronę Pontusa) Wiecie co, Pontus, jak mam nie jeść, to wolę z wami. Przynajmniej będę wiedział, dlaczego nie jem.
- (puszczając Leona) Nie ma mowy. Pontus i Botylda są razem z nimi. Mają ich na oku. Tym razem nam nie znikną.
- (stając w wyjściu na peron) Tak?
- (wchodzi z plecakiem, strój półwojskowy) Dlatego, widać, rozkradli. Dwa kilometry toru brakuje.
- (widząc ubranego Leona) Oddali?
- (wstając od stołu) Najadłem się. Teraz jestem gotowy na wszystko. Podprowadźcie mnie do łóżka.
- (wygląda na zewnątrz) Nikogo.
- (wykładając z plecaka jedzenie) Nie nudno?
- A ja mam wykształcenie żołnierskie. Wiem, co trzeba robić, żeby się nie dać zabić. Wiem, jak się atakuje, zdobywa i utrzymuje teren i jak się opatruje rany. Reszta jest sprawą Boga i panów oficerów. (ogląda stację) A tędy wojna przeszła tylko w postaci rabunku.
- A kolacja lewicy została!
- A kto tu mieszka? Czyje to łóżko? Wy. Wasze. Możecie tu czekać do końca życia – kolej tu już nigdy nie wróci.
- A państwo dokąd właściwie jadą?
- A później to wszystko zniszczeje. Chyba że to jest zabytek pierwszej klasy.
- A reszta? Schowałeś?
- A wasz bufet co — źle zaopatrzony?
- A wy inaczej. Zaswędzi was, to się pomodlicie. Ja zamiast się modlić, wolę telefonować. Próbowaliście rozmawiać z tego aparatu, co stoi u zawiadowcy?
- A wyście co skończyli?
- Aha... No to śpij.
- Ale chyba nie na stałe?
- Ale ktoś musi zostać przy jedzeniu.
- Ani ja.
- Bardzo przytomna. (biegnie do drzwi)
- Bardzo słusznie, opierać się trzeba na ludziach. Oczywiście, należy nam się teraz odpoczynek, ale skoro obowiązek woła, to nie będę się uchylał.
- Bardzo wiele. Tylko że pociąg nie dochodzi. Co to za stacja, do której można tylko furą dojechać...
- Będę miał. Na razie ogarnia mnie senność. (wali się na łóżko)
- Bo nie mamy co. Chodź pan do Pontusa – u nas jest jasna sytuacja, my wiemy, czego chcemy!
- Chciałem tylko powąchać.
- Chodźmy, Pontus... Prędzej!
- Cicho... Co jest?
- Co się stało?
- Co za poświęcenie... Nie bądź taki mądry, bracie Botylda. Jak idą wszyscy, to wszyscy.
- Coś podobnego. Dobrze grała. Nic nie dała po sobie poznać.
- Cóż to za propozycja, Pontus?
- Czy to wiadomo jak Pan Bóg wygląda?
- Dla mnie wystarczy.
- Dlaczego nie? Stacja graniczna między starym a nowym krajem. Między naszą biedą, a wspaniałym krajem przyszłości.
- Dóbr kultury narodowej wywozić nie wolno.
- Dobranoc.
- Dostanie nowe, różowe okulary. A pani otrzyma przydział młodości i entuzjazmu. A Melania – kochanka, a potem męża, mieszkanie i dzieci.
- Gdyby to się udało przeforsować na którymś z soborów…
- Gdzie?
- Gdzie? No mów, człowieku, kto cię napadł?!
- Grunt, żeby tak samo jedli.
- I energetyczni!...
- I po co się tak eksponować... Macie coś specjalnego do pokazania?
- I pomyśleć, że tyle lat jadłem w nieświadomości...
- Ja jestem dosyć nudny.
- Ja jestem zastępcą.
- Ja nie marzę, a jeżeli, to krótko. Co zamarzę, to zrobię, co zamarzę, to zrobię. A właściwie nie tyle zamarzę, co pomyślę. Może nawet nie tyle pomyślę, co poczuję.
- Ja się nie sprzeciwiam.
- Ja też nie, cóż w tym dziwnego…
- Ja!
- Ja? Ja dotąd jeszcze nigdy…
- Ja?…
- Jak wszystkim.
- Jako człowiek. Wystarczy. Nie bój się, że...
- Jasny gwint, jak jeszcze raz się tu pojawicie… (napierają na obcych, ogólne zamieszanie. Po krótkim oporze obcy opuszczają scenę)
- Jasny gwint, to jest myśl! Ja już mam nawet nazwę – „Tor”!
- Jedno takie słowo – a wygonimy!
- Jeszcze ślubów nie składała.
- Jeżeli o mnie chodzi, to niczego mi pani nie zakłóci.
- Już go mają. Pontus, nie daj się znowu nabrać.
- Już? Co do mnie, to nie jestem tego taki pewny. Wiem tylko jedno. Ten budynek nie może zniszczeć. Ja na to nie pozwolę.
- Kto daje i odbiera...
- Kto ma [to] wszystko robić? I po co? Najlepiej zajmijcie to dla siebie. Ściągnijcie rodzinę, krewnych. Ziemia czeka na ziarno, trawa na krowie pyski. Umiecie ziemi dogodzić, żeby rodziła?
- Którędy się tam wchodzi?
- Ktoś musi wziąć na siebie tę odpowiedzialność. I ryzyko pomyłki.
- Łapy przy sobie, Pontus!
- Mają – żywnościowe! Czegóż wy, Pontus, jeszcze marudzicie?
- Mamy tu jeszcze małżeństwo. Ci państwo.
- Mieliśmy tu taki teatr, że na te wasze laleczki już się nawet patrzeć nie chce! Ja tego nie będę oglądał.
- Mówię o stacji. Ocalała – nie wiadomo po co. Bez torów, bez miasta – bez sensu.
- Może i niedobra…
- Może pomóc?
- My sami!
- My też. Ale nawet byle czego nie mamy.
- Myśmy tu już przed różnymi magnificencjami stali, obyci jesteśmy. Tylko nie myślcie, że zrobicie z nas studentów!
- Na co nadać?
- Na coś jednak trzeba postawić i ustabilizować się. Takie stronnictwo to dobra rzecz, ja bym przystąpił.
- Na dworcu to nie spanie. Łóżko chociaż wygodne?
- Na jednoosobowym najlepiej spać na zmianę. Jeden śpi, a drugi pilnuje.
- Na razie potrzebny nam jest pomysł – parę pomysłów – na nocleg. Bo przenocujecie nas chyba, Pontus?
- Nic mi od tego nie lepiej. Dobry rząd to i z daleka poczujesz.
- Nic nie myślę. Zobaczyłem kasjera, to wszystko. Wiecie o tym, że go zobaczyłem, i reszta należy do was. To jest wasza stacja, nie moja.
- Nie jesteście starzy, Pontus. Skoro przeżyliście wojnę, to teraz do śmierci macie daleko.
- Nie liczyłem.
- Nie łatwiej doczepiać bezsens?
- Nie ma. Ale przecież go widziałem! Siedział w granatowym rozpiętym mundurze. Dosyć młody...
- Nie twój interes.
- Nie wiem. Chcieli, zdaje się, wyjechać za granicę.
- Nie zasłużyliście, Botylda, na to, żeby się dla was narażać. Ale może kiedyś będziecie mieli dzieci – dla nich to zrobiłem.
- Nie zostanie. Pod tym względem będzie z nas bardzo zadowolony. Krajać chleb?
- Nie, kwit obok. W przechowalni bagażu.
- Nie, na razie tylko Melania przyszła.
- Nie.
- Nie. Miał drugie w walizce.
- Niepotrzebnie.
- Nikogo bliskiego?
- No co wam szkodzi – posprzątajcie, kiedy proszą...
- No co, Pontus, jeszcze się namyślasz?
- No cóż... sam jestem na świecie, nikt po mnie nie będzie płakał... Ja się dla was poświęcę. Żegnaj, Pontus, żegnaj, Melanio, pani Sabino, padnijmy sobie w ramiona... Bądź zdrów, panie Leonie, i ty, Botylda...
- No, ptaszku... W samą porę!
- O nieładnie, stryjku... Po co ci nasz tor?
- O, nie ma obawy, zaczekamy.
- Ostry facet. Z jakich stron?
- panie Tera
- Piechota.
- Pierwsze słyszę. To u nas?
- Po prostu przywykłem do tego miejsca. Zostanę tu, cokolwiek będzie, choćby mieli tu założyć piekło!
- Pocałunek to nic złego, bracie Botylda.
- Pociąg? Ja nie wiem. Może on wie.
- Pociechy zaczerpnąć...
- Podoba mi się ta lewica.
- Pontus, on nam ucieknie!
- Pontus, opamiętaj się, na co nam stronnictwo? Chyba nie brałeś tego wszystkiego poważnie?
- Pontus! On znów był i zniknął!
- Pontus! Ten pan chce nadać rower.
- Porcję gulaszu w kasie kolejowej... Osłabł umysłowo z głodu. Nie hałasuj, Pontus.
- Przecież widzę, że oddali. Durnia pan ze mnie robisz?
- Przeciwnie, to już program zrealizowany. Zawsze byłem lewicowy.
- Przeszukaliście dokładnie całą stację? Piwnice, strych, przybudówki?
- Siadam do stołu. (siada i zaczyna jeść. Wszyscy przyglądają mu się uważnie)
- Skądże. Jeżeli ktoś zaczął, to na pewno nie przestał. To zawsze musi trochę potrwać. Gdyby tak zaraz wyruszyć, to by człowiek jeszcze złapał.
- Spotkałem dziewczynę, okazuje się – Melanię. Przywitaj się z państwem, Melanio.
- Tak jest! Na moją komendę — do sprzątania – w tył — rozejść się!
- Tak, proszę pani. Z tym że nie zajeżdża się do niego, tylko zachodzi.
- Tam siedzi... Tam siedzi – kasjer!
- Te? To ich.
- TERA
- TERA (do Pontusa) Umarł kto, czy jak?
- TERA (jedząc) Nie trzeba. Jeden trup wystarczy. Nie wiecie, gdzie jest najbliższy cmentarz?
- Tera moje nazwisko.
- Terę
- Tery
- Terze
- To będzie miało chociaż lokal. Nie ono pierwsze.
- To brzmi poważnie i szczerze.
- To dlaczego nie więzienie?
- To licz barany. Barany zawsze się zgadzają.
- To nie schronisko.
- To też nie jest takie pewne.
- To wyjdźże, człowieku, wreszcie z tych kuluarów i powiedz coś głośniej! Czas najwyższy.
- Torów? A którędy by chodziły pociągi dziejów? Po czym przejedzie lokomotywa rewolucji? W razie czego przepchniemy ją kawałek! Macie chyba trochę siły?
- Tu był kasjer.
- Tu rzeczywiście jest brudno.
- Tutaj, w siedzibie stronnictwa.
- Tylko szkoda, że akurat wypadło na oświatę. Trzeba było wcześniej się zdobyć albo później.
- Ubranie!
- Uspokój się, Pontus.
- W każdym razie ta żywność nie należy do ciebie!
- W porównaniu z nimi jesteśmy organizacją wręcz masową.
- Więc sprowadzicie tu swoich?
- Więc zdecydujmy się na coś – i do roboty!
- Wiem. Ale ja też umiem strzelać.
- Właśnie. Wszystko sam zeżarł, bydlak jeden. W piekle będzie się za to smażył!
- Wpuść panią, co ci zależy.
- Wszyscy byśmy się przyłożyli.
- Zastępca kościelnego nie płaci. Ja sam mogę zbierać.
- Że metodyczny. I że w ogóle ośrodek.
- Że nie można wyjść.
- Ze światem. Przecież jest jakiś świat poza tą stacją. Chyba nie myślicie, że to jest wszystko, co zostało...
- Zeżarłeś wszystko?! (chwyta go za klapy) Ty durniu..
- Zmysł? Ja bym powiedział, że dodatkowy umysł!
- Zostało mi jeszcze trochę kaszy.
- Zupełnie dobrze, Melanio.