Pontus
Fragmenty z tym bytem 9
![[1. Dworzec kolejowy]](/storage/fragments/2430.png)
![[3. Konferencja specjalistów]](/storage/fragments/2433.png)
![[2. Dom wczasowy]](/storage/fragments/2431.png)
![[4. Kościół]](/storage/fragments/2434.png)
![[5. Więzienie]](/storage/fragments/2435.png)
![[7. Partie]](/storage/fragments/2437.png)
![[8. Uniwersytet]](/storage/fragments/2438.png)
![[6. Hippisi]](/storage/fragments/2436.png)
Szablony użycia 204
- (chodząc pokazuje) W tym miejscu zbudowalibyśmy scenę. Widownia tu. Może być nawet balkon. Tam garderoby, pracownie. Hall. Na górze pokój do prób. Wszystko można zrobić!
- (cicho) Idiota... To jest ośrodek metodyczny.
- (do Leona) Długo mam czekać?
- (do Leona) Odzyskał pan ubranie?
- (do okienka) Halo! Jeszcze jedną porcję gulaszu! W ogóle szykujcie jedzenie, cały turnus przyjechał!
- (do Pierwszej) Przepraszam, siostro, ten tu pan właśnie pyta, co to jest za kościół?
- (krzyczy mu w twarz) Albo pan zaczniesz wypoczywać, albo...
- (łagodnie) Nikt wam, Botylda, nie przeszkadza być mądrym w pojedynkę. Jeżeli wystarczy wam tylko wyjść za drzwi, żeby nabrać rozumu – to nie namyślajcie się, warto wyjść.
- (odwraca się, zaskoczony) Czy wy myślicie, że ja – że ja – coś ukrywam?
- (po chwili) Co za bzdury...
- (po chwili) Tera... Tera!
- (po namyśle) Przestań żreć, Tera!
- (podbiega do okienka, puka) Halo, czy można dostać jeszcze jedną porcję gulaszu?
- (siadając) Idźcie spać, ludzie. Nie denerwujcie mnie ponad zwykłą miarę.
- (wskazując na Botyldę) Czy to był jeden z tych, co pana ograbili? Niech pan się dobrze przyjrzy.
- (zadowolony) Tego się po państwu nie spodziewałem.
- A co to jest?!
- A co to za ludzie?
- A czego tu pilnować? Drugi też może spać, jeżeli ma gdzie. Tutaj nikt się nie kręci. Miasteczko od tej stacji spalone, najbliższa wieś pusta, co najwyżej jakieś zwierzę z lasu podejdzie. Wczoraj podeszła koza. Popatrzyła i zaraz uciekła. Rozgośćcie się. Czym chata bogata. Może macie coś do jedzenia?
- A gdzie oni w ogóle są, ci studenci?
- A ja jednak uważam, że jeżeli Pan Bóg ma już być, to powinien być mniejszy, niż to się powszechnie głosi. I nasz. Na skalę jednostki, nie kosmosu. Niech się zajmuje każdym z nas, nie obrotami ciał niebieskich i mleczną drogą!
- A jeżeli nie zdobędzie władzy?
- A my chcemy zrobić z tego teatr. Nie róbmy z wszystkiego teatru, moi drodzy! Nie każdego można tak łatwo przepędzić...
- A od kogo? Człowiek sam decyduje, czy jedzie odpocząć, czy nie! Bądźże pan mężczyzną, do diabła! Niech pan wypoczywa!
- A oficjalne osobistości? Nie widziała pani, jak wychodzą z pociągu i witają się z każdym? Nawet się całują. Pójdź, dziecko, ja cię też ucałuję.
- A Pan Bóg? Pan Bóg jest najważniejszy.
- A skąd państwo wiedzą, że to jest stacja?
- A spalone miasto?
- A ty, Melanio? Ty nie dasz ani grosza?
- A wy – aktorami?
- Ach tak. A teraz – czy teraz długo tu pozostaniecie?
- Ale za to jaka tu cisza... Jeżeli co gwizdnie, to najwyżej ptak; jeżeli się co przetoczy, to chyba chmura po niebie. Jak w sanatorium tu jest albo jeszcze lepiej. Tylko pierwszej nocy źle spałem. Wciąż zdawało mi się, że pociąg nadjeżdża. Że podróżni biegają po peronie. Majaki takie miałem kolejowe.
- Ani ja. Odłóżcie te wasze zabawki i siadajcie. Może macie coś do jedzenia?
- anie kościelny Pontus
- Będzie to, co zechcemy. Trzeba się tylko zdecydować. (do nowoprzybyłych) Czego państwo szukają?
- Bliscy są w tej chwili daleko. Wyobrażam ich sobie jedynie – mężczyzn, dzieci, kobiety. Najczęściej kobiety. Może mnie pamiętają, może już nie. Im człowiek starszy, tym z pamięcią gorzej – z pamięcią o nim.
- Bóg zapłać. (do Tery) Co łaska...
- Buntu? Nie było.
- Bzdura. Tu nie ma nic, co by przypominało stację, a przede wszystkim pociąg.
- Bzdury.
- Cały kraj.
- Ceremonia jedzenia... Przysięgam, że Pan będzie z nas zadowolony.
- Cholerny świat... Miała być przerwa obiadowa i obiad... Jeść mi się chce!
- Chyba że dopiero po przedstawieniu...
- Ci państwo dosyć już mają obcych.
- Co jest niepewne, Tera?
- Co pan opowiadasz! Kto?!
- Co wam jest?
- Co wy? Chyba... chyba nie przestaliście wierzyć?!
- Coś z tego zrobimy. Żeby tam nie wiem co.
- Czego chcecie? Tylko nam nie mówcie, że tu jest państwowy teatr i że my wszyscy jesteśmy aktorami!....
- Czemu?
- Czy nie byłoby lepiej, żeby Pan Bóg sobie zabierał złych, a nam zostawiał dobrych?
- Czy pomysłowi...
- Czy w ogóle można się z Nim skontaktować oczami? Człowiek nie może kontaktować się z Bogiem tym samym zmysłem, którym kontaktuje się z drugim człowiekiem. Do tego musi służyć jakiś zmysł dodatkowy, niestety, brakujący.
- Dawno się nie nudziłem, nareszcie mogę sobie na to pozwolić. Ale jakoś mi nie wychodzi. Roztętniony jestem jeszcze, rozdygotany w środku. Każdego dnia myślę, że może już jutro nadejdzie nuda, a przynajmniej znudzenie – i nic. Zamiast nudy przyszliście wy.
- Dlaczego właśnie ja?
- Dlatego tu jestem. Wszystko nabiera sensu z chwilą, kiedy staje się potrzebne. A ten budynek jest mi potrzebny. A teraz i wam także. Na razie jako dach nad głową, a później...
- Do jakiej roboty?
- Dobrzy ludzie, co może wasza biedna sztuka wobec życia...
- Dosiąść? Ja zaraz się na nim położę!
- Europę.
- Gdybym leżał w grobie, tobym się przewrócił.
- I tak do miasta cię odeślemy, Tera, żeby ci zrobili sekcję. Ostatecznie to jest zabójstwo polityczne, popełnione w toku nielegalnej walki frakcyjnej.
- I to ma być materiał na siostrę... Pierwsza zwątpiła!
- Ideową także!
- Ile to siekier można wykuć z dwóch kilometrów, ile kos. Wiele pożytku z takich dwóch kilometrów.
- Ja bym chciał wpierw posłuchać racji. Obie strony muszą mieć jakieś swoje racje.
- Ja nawet nie wiem, co to za wyznanie...
- Ja pootwieram puszki...
- Ja poza żołądkiem mam jeszcze głowę.
- Ja się też jakoś oprę pokusom. Dobranoc.
- Ja także. Troszkę tu jesteśmy osłabieni.
- Ja!
- Jak uważacie, Tera. Mnie możecie oszukać, ale Pana Boga nie oszukacie. (do Botyldy) Co łaska.
- Jak uważacie...
- Jasna cholera... No nic się nie udaje! Nic. Głodny jestem.
- Jest może niejasna, ale nic jej niejasności nie zagrozi.
- Jest, proszę pani, z tym że jedzenie i picie trzeba mieć ze sobą. Podoba mi się pani, Melanio. (do Sabiny) Pani też mi się podoba, ale już nie tak bardzo. Niemniej obie panie witam serdecznie pod moim dachem.
- Jesteśmy na wczasach...
- Już powiedziałem. Ja tutaj jestem gospodarzem. Kładźcie się i niech noc ma nas w swojej opiece.
- Już tyle rzeczy mi przeszło – cóż znaczy jeden dyplom. Dosyć mam cudzych propozycji, dosyć urządzania mi życia. Teraz ja coś zaproponuję.
- Kiedy on przyjdzie? Może już idzie? Może byśmy zaczęli bez niego?
- koledze
- kolego Pontus
- Komu to mówisz? Gdyby nie ja, zbłaźniłbyś się, Tera, jak nigdy dotąd.
- Konferencja specjalistów. Obcym wstęp wzbroniony.
- Kto? Niech będzie, że władze zwierzchnie. Chyba wiecie, że istnieje władza zwierzchnia?
- Kto? Tylu już przychodziło... Nakręcali nas jak zegarki i szli dalej, nie wiadomo – prawdziwi czy nie?... Może już nie ma nic autentycznego, może my jesteśmy ostatni? Nie uwierzę już nikomu, w nic! To mnie mają wierzyć, mnie. Mnie!
- Którzy, proszę pana?
- Ktoś przyszedł. Znowu.
- Ledwie się tu pomieścimy. Obawiam się, że centrum i lewica będą musiały poszukać sowie miejsca gdzie indziej.
- Milcz, Melanio.
- Mnie również. Ale przede wszystkim wy mi się podobacie. Gdzie wasz teatr ma stałą siedzibę?
- Mnie także. Porządny chłop z ciebie, Tera. Można z tobą konie kraść!
- Módlcie się.
- Moim zdaniem jest tylu bogów, ilu ludzi. Każdy ma swojego.
- Moja?
- Można to przerobić na coś innego. Na schronisko. Na mleczarnię. Na muzeum. Na warsztat naprawy maszyn, czy przetwórnię owoców. Albo zrobić z tego po prostu magazyn.
- Na początku wszystko brzmi poważnie i szczerze. Najgorszy jest ciąg dalszy.
- Na przykład Sąd Ostateczny.
- Na razie nikt was stąd, Botylda, nie wygania, a siostrzenica nawet się urządziła. Płaćcie bez obawy.
- Na tarasie!
- Nabierać sił i być w pobliżu. Lubię mieć dziewczynę pod ręką. A kiedy zechcę...
- Naprawdę masz boleści?
- Nasz krewny, a mimo to kradł tory.
- Nic, ale za to parę razy zaczynałem. W sumie uzbiera się moich studiów na jeden doktorat.
- Niczego nie ruszać! Krok do tyłu! No już! Wiecie, co to jest dyscyplina organizacyjna? Komu zawdzięczacie ten obiekt i ten stół zastawiony? Gdyby nie moja ideowość i przedsiębiorczość, bylibyście teraz na cudzej łasce. (zaczyna przemawiać) Stronnictwo nasze...
- Nie biegać po kościele!
- Nie jestem cynikiem.
- Nie jeszcze.
- Nie ma nikogo osobno. Wszyscy są tutaj.
- Nie ma. A kto to taki?
- Nie przyszło mi do głowy, że to może być dom wypoczynkowy... Jak mogło mi to nie przyjść do głowy? Przecież to takie proste. Proszę was – bądźcie na wczasach.
- Nie słyszałem o takiej zasadzie.
- Nie szkodzi. To są rozmowy kuluarowe. Trwa przerwa w obradach i wszystko, co teraz mówimy, ma charakter nieoficjalny, kuluarowy.
- Nie wiem. Zdawało mi się, że znikną, kiedy się poruszę. Ale oni są naprawdę. Zostawili przecież ślady. Poszli na górę, tam są. Zostawili przecież ślady.
- Nie.
- Niech nie zawracają głowy, tu nie będzie żadnej uczelni. Więzienie miało być i też nie ma, a przecież to jest jeszcze pilniejsze. Ostatecznie kształcić się można za granicą, ale nie słyszałem, żeby jakiś kraj trzymał za granicą swoich więźniów.
- Niech pan nie myśli, że nie potrafimy obronić naszych kobiet. My tu już niejedno razem przeżyliśmy.
- Niedawno.
- Niedobrze z wami, Tera.
- Nigdy chłopem nie byłem. Ale przyznaję, że gleba, która nie daje płodów, niewiele ma sensu. Sens gleby jest w ziarnie.
- Nigdy dotąd nie żyłem w komunie. Czy z tego można wystąpić?
- Nikt nie ma prawa jej ruszać!
- Nikt nie ma, ale...
- No co stoicie – wyrzućcie ich! Tera, zawiń rękawy!
- No co tak stoicie, sprzątajcie! Dwa i pół tysiąca kalorii...
- No co, Tera, widziałeś kiedy ministra z takiej odległości?
- No cóż – świat.
- No cóż, Tera, oni spełnili swoją misję. Teraz nasza kolej.
- O wiele łatwiej, ale do tego też trzeba wykształcenia. Bez wykształcenia człowiek może doczepić tylko samego siebie.
- O właśnie, może kościół.
- Obiekt jest zajęty.
- oraz łatwiej się angażujesz, Tera. Żebyś nie żałował.
- Owszem.
- Owszem. Chcemy zagospodarować obiekt.
- Pan minister pozwala.
- panie Pontus
- Panowie, trzymajcie swoje kobiety, bo ja kaszę mam tylko dla moich!
- Parę dni.
- Płaćcie, kochani, nie żałujcie grosza na artystów! Należy im się za grę i fatygę..
- Po co koncentrować rodzinę? Niech żyje rozproszona, wrastająca w cały kraj równomiernie – w góry, w niziny, w wybrzeże. Niech będzie na piaskach i na żuławach, i w puszczy; w centrum, i nadgraniczna; wiejska, miejska i podmiejska... Zresztą ja nie mam rodziny.
- Ponieważ może być zatruta.
- PONTUS (nacierając) Won!
- PONTUS
- Pontusa
- Pontusowi
- Powoli, Botylda, zastanówcie się jeszcze.
- Powoli. Pierwszy to ja uwierzyłem. Zebrałem nawet pieniądze. Co prawda nie wiem po co, bo za nie i tak tu nic nie można kupić.
- Przecież nie śniło mi się... Byli tu – kobieta z mężczyzną, kobieta sama i jeszcze jeden mężczyzna – byli tu, mieli skierowania...
- Publiczność… Zapomniałem, że musi być i publiczność.. No cóż, moi drodzy, nie widzę innego wyjścia. Trzeba będzie dookoła wy odbudować miasto! Z Odbudujemy je! A wy, póki co, będziecie jeździć.
- Rozmawiać? A z kim?
- Są ślady?
- Są. Tędy trzeba, przez peron.
- Stop, nie wolno. Widzicie przecież, że konferencja specjalistów.
- Tak dużo ludzi na świecie, że wszyscy wszystkich przypominają. Nie trzeba się tym przejmować, tylko w miarę możności robić wszystko, żeby się odróżniać. Dobrze całuje ta mała.
- Tak jest, po ludziach. (podchodzi do Leona) Co łaska, proszę. Na kościół.
- Tak jest.
- Tak, ma się rozumieć. A co z wyżywieniem? Przyślą?
- Taki... Tera się nazywa.
- Tam jest peron.
- ten człowiek
- Tera! Tera, zbudź się! No zbudź się, do diabła!
- Tera. A ja jestem Pontus. Bez wyraźnego zawodu, ale z sensem. Lubię, żeby każda rzecz i każda sprawa miała sens. Gdzie mogę, to go doczepiam. Do tego trzeba mieć powołanie.
- To – jeden z waszych?
- To jest pan Botylda. Kradł tory.
- To nie składka, tylko ofiara. Jak najwięcej.
- To niech nada.
- To poczekają! Rozbiorą się tymczasem, nasmarują olejkiem – nie stracą ani jednego promienia.
- To też jest, moim zdaniem, niebezpieczne. I niesprawiedliwe.
- To też nasi członkowie?
- To trochę za mało. Zawsze byłem zwolennikiem ścierania się poglądów. Niedobrze jest, kiedy wszyscy myślą tak samo.
- To znaczy, że on będzie decydował, czy ja mogę zrobić dyplom?
- W każdym razie dalej. Odstąpiła od nas i czeka przy końcu życia, a nie w połowie. Rzecz w tym, żeby ten koniec popychać przed sobą na odległość nadziei, na odległość marzenia. Życie odchodzi z marzeniem.
- W plecaku miałem bufet, tak jak i wy. A mieszkam tu już prawie tydzień.
- W porządku. Zajmie pan to miejsce. (wskazuje ladę przechowalni bagażu) Tera będzie spał na ławce, Botylda i ja na podłodze. Łóżko oddamy kobietom.
- W świątyni się nie je.
- W takim razie… W takim razie – może byście tutaj osiedli?
- W więzienie wierzę. Więzienie to nie kościół. Zamkną człowieka i siedzi. To się od razu sprawdza.
- Wcale nie jestem pewny że nie. Między nami mówiąc, tu kiedyś była stacja. Stąd jeździło się w świat.
- Wejdź, skoro pan minister pozwala.
- Właśnie. Może by już pokrajać chleb?
- Wojsko? o ile zdążę. Nie pomyślałem o tym.
- Wolałbym nie, to znaczy, nie prawicę. Czy stronnictwo nie może mieć dwóch lewych skrzydeł?
- Wstęp wolny tylko dla specjalistów.
- Wszyscy są nudni – ale nie od razu. Nazywacie się ja koś?
- Wszystko. Miałem aż nadto czasu. (zasuwa okienko i wraca na środek. Po chwili podchodzi do okienka i podnosi zasłonę) Tera...
- Wygodne. Ale jedno. Jednoosobowe.
- Z daleka wędrujecie?
- Z peronu, przez pokój zawiadowcy stacji.
- Za takie szyny kowale dają każde pieniądze. Sto lat to leży i nie pęka. Nie ma lepszej stali na siekiery.
- Zabawne. Oni wciąż pewnie myślą, że to dom wczasowy... (z peronu wchodzi Sabina) Nie wolno, obcym wstęp wzbroniony!
- Zagospodarować dalszą okolicę.
- Zagospodarować najbliższą okolicę.
- Zaraz ich wyrzucę.
- Zaraz wrócą.
- Zastanawiam się, i nie wszystko mogę zrozumieć. Pan jest absolutnie pewny, że tu jest więzienie?
- Zaswędzi was, to się podrapiecie.
- Zdaje się, że było o jedno „dobranoc” za dużo... Liczę, liczę i nie zgadza mi się.
- Zdumiewa mnie ta pewność, z jaką nazywa pani ten budynek stacją. Był wojenny kataklizm, to nasze trzęsienie ziemi, i cała pewność siebie jest jeszcze na frontach, obsadza granice. Tu, w środku, wszystko jest przewrócone i nic nie jest tym samym, czym było. Wszystko trzeba od nowa ponazywać i na nowo poustawiać. Trzeba dużo nazw i dużo pomysłów. Nie daj Boże, proszę was, żeby był tylko jeden pomysł! Jeden na miasto – dla wszystkich miast. Jeden pomysł na wieś — dla wszystkich wsi. Jeden na chleb, który będzi
- Żeby tam nie wiem co – zrobimy tu teatr!
- Żeby tylko było jakieś zaopatrzenie.
- Żebyście się stąd zabrali, i to szybko! (przyjmuje groźną postawę) No już!