On 2
Fragmenty z tym bytem 10
![[1. Dworzec kolejowy]](/storage/fragments/2430.png)
![[3. Konferencja specjalistów]](/storage/fragments/2433.png)
![[2. Dom wczasowy]](/storage/fragments/2431.png)
![[4. Kościół]](/storage/fragments/2434.png)
![[5. Więzienie]](/storage/fragments/2435.png)
![[7. Partie]](/storage/fragments/2437.png)
![[8. Uniwersytet]](/storage/fragments/2438.png)
![[9. Aktorzy]](/storage/fragments/2439.png)
![[6. Hippisi]](/storage/fragments/2436.png)
Szablony użycia 107
- (do Drugiej) Niech pani nakryje do stołu.
- (do Pierwszego) Idź ojcze z siostrami i przynieście dary Boże.
- (do Pontusa) A ty?
- (do Pontusa) Dziękuję. Zechce pan pamiętać, że wstęp na salę obrad mają tylko specjaliści.
- (po chwili) Jesteście wspaniali. Naprawdę jesteście wspaniali! Zapomnieliście tylko o jednym. Skąd weźmiemy publiczność.
- A broń masz?
- A jak długo razem żyjecie?
- A jego spytaj. On do takich, co o to...
- A potem?
- A z czym było lepiej? Ze wszystkim u was gorzej. Nie ujęliście jeszcze spraw w swoje ręce. Sami jeszcze nie chwyciliście się w garść. Czekacie, aż was ktoś chwyci? Czekajcie. (podchodzi do wejścia z lewej strony) Powinni już być. Powitam ich z darami Bożymi na progu. (wychodzi)
- Ach tak? To interesujące.
- Aktor, widzicie państwo, powinien grać skutecznie. A skutecznie to znaczy tak długo dopóki widzowie nie przepędzą go i nie zaczną grać sami.
- Aktor, widzicie państwo, powinien grać skutecznie. A skutecznie to znaczy tak długo, dopóki widzowie nie przepędzą go i nie zaczną grać sami. Takie jest nasze powołanie i nasza misja. Cała trudność, to tak zagrać, żeby publiczność nie zorientowała się, że jest publicznością.
- Ależ oczywiście, droga pani, zatrudnimy natychmiast. I dla pani znajdzie się praca w rektoracie.
- Ależ skąd. Okręgowy. Natychmiast bierzemy się ostro do roboty.
- Andy
- Bardzo słusznie. Proszę się pakować. A wy, kolego Pontus, działajcie dalej sami, zachowując jednak minimum lojalności wobec centrum. Czy lewica zostaje?
- Bardzo szlachetne podejście. Gdyby pan zechciał zasiąść w komisji kwalifikacyjnej.
- Bułka to jeszcze nie program.
- Bzdura. Pierwszy raz działam w tych stronach.
- Cześć. Rudego jeszcze nie ma?
- Człowiek jest ważny, nie przedmiot. Przerzucamy studentów, to tym bardziej możemy przesunąć wykładowców. Łatwiej się przekształcić, niż wykształcić. A ci państwo co tutaj robią?
- Czy długo? Słyszycie – pan pyta, czy długo gramy w jednym miejscu...
- Dla Rudego liczą się fakty, nie ochota do faktów. Idziemy. (do Drugiej) Ty zostań i czekaj.
- Dobrze. Jestem o was spokojny. Idziemy. (do Pierwszego) Słyszeliście, jaki mają rozsądny program? A wy co – od razu cały kosmos, a Ziemi, którą macie pod nosem, to nie widzicie!
- Drobiazg. Oczywiście, że siedziałem.
- Drugiego
- Dwa lewe i żadnego prawego? Jak to będzie wyglądało? Jakoś niepoważnie. Żeby zupełnie bez skrzydeł, to się zdarza, ale z dwoma lewymi – to już nienormalne.
- Działalność jest celem samym w sobie. Podobnie jak zabawa. I w ogóle jak wszelkie życie. Wszystko, co żyje, musi jakoś działać, inaczej marnieje.
- I zapełnił niebo łotrami, a ziemię aniołami. Rozważymy to.
- Ja słyszałem, ale mniejsza z tym. Jakie studia pan skończył? A może zaczął pan i przerwał, a teraz myśli o dyplomie?
- Jego spytaj. On do takich, co o to pytają, od razu strzela. Kto mnie nie zna, powiada, nie wart jest, żeby żyć.
- Krzesełka dla drogich koleżanek i kolegów, proszę pani!
- Mamy nadzieję, kolego Pontus, że macie jakiś rozsądny program?
- Mówiłem, co? Mówiłem, że niezłe...
- Może wejść.
- Możemy się tymczasem pokochać. To skróci czas oczekiwania.
- My jesteśmy centrum.
- n 2
- Na pewno mnie wzywają. (czyta depeszę) No tak. Sprawa nie cierpiąca zwłoki. Proszę dalej prowadzić konferencję, proszę mnie nie odprowadzać.
- Na pytania będziemy odpowiadać później. Najpierw sprawy porządkowe.
- Nadawca biegu – rzadka specjalność. Może wejść.
- Napełnimy i głowę, nie ma obawy. Proszę pani – broszury!
- Nie pieniądz jest ważny, ale sam akt ofiarowania. Akt został dokonany, oddaj pieniądze właścicielom.
- Nie rozśmieszaj mnie. Ilu masz na rozkładzie?
- Nie szkodzi, zrobimy wirydarz. Przydałby się rzeźbiarz i ogrodnik.
- Nie szkodzi.
- Nie szkodzi. Rudy zje byle co.
- Nie w tym, to w innym. Najważniejsze, żeby się razem kochać i wspierać. Ale Rudy nie przystąpi do was z pustymi rękami. Dwie dziewczyny wprowadzi do komuny, dziewuchy jak rzepy, obie bardzo robotne, zwłaszcza w łóżku! Co wy na to?
- Nie, proszę pana. To znaczy, że każdy z was będzie znał swoją rolę. Już ją zna.
- Niech mówią, niech nawet krzyczą – zawsze lepsze są rozruchy myśli, niż jakiekolwiek inne.
- Niech pani rozda. Tylko przestrzega: żadnej działalności frakcyjnej. Gdzie mieszkacie?
- Niestety... Nie wszystko jeszcze zostało wyjaśnione.
- Nieważne, co ja myślę. To się rzuca w oczy. Dzieci macie dużo?
- No co tak patrzycie? Używamy formacji kobiecych dla uniknięcia nadmiernej brutalności. Zawsze co ręka kobieca, to nie męska.
- No jak chcecie. Nikt was gwałcić nie będzie.
- No jakich, jakich... Wspólnych, oczywiście! Nieważne, przyjdzie Rudy, to będą. Komuna bez dzieci prędko się rozpada. Dzieci to cement.
- No tak, a potem?
- No to niech już pokroją.
- No widzi pan dziekan, co się dzieje… Jesteśmy zmuszeni…
- No, ludzi to my na szczęście słuchać nie musimy.
- No, niech smarują, tylko nie za cienko.
- O tak. Wędrujemy wzdłuż Wisły, wzdłuż Odry. Ale czasami także w poprzek…
- O, dzieci mi nie przeszkadzają, droga pani. Państwo nie mają dzieci?
- O, już są. Wiedziałem, że prędzej czy później przyjdą.
- O, na pewno. Rudy zawsze nadchodzi w porę. Jeżeli chcecie, możemy wyjść mu naprzeciw. On bardzo lubi, kiedy mu się wychodzi naprzeciw.
- Odroczony. Odroczony bezterminowo.
- Ojcze
- ON 2 O, jesteście wreszcie. To jest nasza nowa rodzina. Przywitajcie się.
- ON 2
- Otwieram konferencję i witam serdecznie przybyłych na nią specjalistów. (wskazując na Pontusa) A ten człowiek co tutaj robi? Czy to też specjalista?
- pan prezes
- Panie i panowie! Nasze obrady toczyć się będą na posiedzeniach plenarnych oraz w podkomisjach. Przygotowano dziesięć referatów i tyleż koreferatów, nie licząc komunikatów, not i przyczynków. Pozwolę sobie przedstawić porządek dzienny na dziś...
- Panie i panowie! Świat dzisiejszy wymyka się coraz bardziej z ludzkich rąk. Z rąk boskich wyrwał się już dawno. Jeżeli natychmiast nie wzmocnimy uścisku, to wkrótce zostaniemy z pustymi dłońmi. Nikt tego za nas nie uczyni. Bogowie przychodzili i odchodzili – tylko człowiek wciąż trwa. Od niego samego zależy – czy będzie to wieczne trwanie. W tej konkretnej chwili zależy to od nas: od pana, od pani, od pana, od pana, ode mnie. Od tego, co chcecie zrobić – i co potraficie zrobić. Co potraficie – każdy w swoje
- panie prezesie
- panie rektorze
- Panie, panowie. Świat dzisiejszy...
- Podoba mi się ten człowiek. Macie pewnie jakieś wspomnienia? To dobrze. Założymy organ i będziemy się rozliczać z przeszłością. Przydacie się do obrachunków.
- Porządek dzienny dzisiejszych obrad przedstawia się następująco – otwarcie konferencji, zagajenie, referat wstępny pod tytułem „Specjalista jako pionier i ofiara współczesności”, koreferat, dyskusja, wybór podkomisji i podsumowanie. Czy ktoś w sprawie formalnej?
- Prezesie
- Przerzucimy ich na prawo albo na historię.
- Przyszłość także, ale głównie cement. Gdyby nie dzieci, wszystko by się rozpadło – i małżeństwa, i komuny, i społeczeństwa, nawet mocarstwa by się rozpadły. Upadłby cały porządek na świecie. Tylko to nas ratuje, że dzieci patrzą.
- Przyszłość także, ale głównie cement. Gdyby nie dzieci, wszystko by się rozpadło – i małżeństwa, i narzeczeństwa, i społeczeństwa, nawet mocarstwa by się rozpadły. Upadłby cały porządek na świecie. Tylko to nas ratuje, że dzieci patrzą. A zwłaszcza to, że nie wszystko rozumieją.
- Razem... Ach, rozumiem. Ale to dobrze. Komuna powinna być ze sobą zżyta.
- Siódemkę. To podobno z tarasem.
- Słusznie. Podobasz mi się.
- Słyszałem cię, synu, mamy słuch niemal nadprzyrodzony. Dziękuję. Zanim cię nasz Bóg wynagrodzi, przyjmij drobną pamiątkę. Siostro, dajcie mu paczkę herbatników.
- Tak, dziękuję pani. Gulasz dla mnie chyba już czeka. O, jest. (przynosi sobie z okienka jedzenie i siada przy stole. Wszyscy jedzą. On 2 wskazuje na leżących) A ten turnus pewnie jest po wieczorku zapoznawczym.
- Tak, synu. Naszą pobożność. Bo Bóg jest przede wszystkim po to, aby człowiek był pobożny. Jedynie ludziom o pobożności wrodzonej wolno nie wierzyć. Osobiście bardzo cenimy pobożnych ateistów, bowiem ich cnoty są prawdziwie bezinteresowne. Wśród reszty przeważają kramarze, co za każdy uczynek każą sobie płacić, i to słono! A najbardziej wyrachowani są święci.
- Tak, synu. W niebie.
- Tak? Żałuję, że nie ta – ta jest lepsza. Rudemu będzie się podobała. Rudy lubi młode sikorki.
- Tak.
- Teologia nie, panie dziekanie.
- Teologiczny nonsens, mój synu. Dobrzy ludzie po śmierci rozpływają się i jednoczą z Bogiem, a źli wracają na świat powtórnie. Dlatego wśród żywych przeważają źli. Zadaniem naszym jest doskonalić ich, aż w którymś wcieleniu staną się dobrymi i znikną.
- To drobiazg. Ale wpierw trzeba uwierzyć. Trudno, że byśmy karmili niewierzących, albo wierzących w co innego niż my. Od tego jest państwo.
- To proszę mieć. Proszę ich mieć jak najwięcej! Strach pomyśleć co by się działo bez dzieci. Dzieci to cement.
- To się jeszcze okaże. A te sikorki co tutaj robią?
- Tu jest. (wyjmuje z torby wiktuały) Są i sardynki. I wino.
- Tylko nie jeść.
- Uczelnia nie ogłosiła jeszcze zapisów. Nie mamy skompletowanej komisji kwalifikacyjnej.
- W komunie wszyscy jesteśmy braćmi. Słuchajcie, sikorki, co z Rudym?
- Wiec urządzimy później. Po wiecu przyjmowanie nowych członków i wręczanie legitymacji. Obecnie – lustracja siedziby stronnictwa, rozdział pomieszczeń i tak dalej.
- Witam państwa. Szalenie zależy mi na spokoju.
- Właśnie. Skąd weźmiemy publiczność?
- Wszystko jest możliwe, córko, ponieważ religia jest sztuką. Człowiek wciąż tworzy nowe dzieła – dlaczegóż miałby w tej jednej dziedzinie ustać? Na drugiej półkuli coraz to nowe sekty powstają, religie wybuchają jak wulkany. Módlcie się.
- Wykluczone. Niech nikt się nie waży zaczynać bez Rudego! Łeb rozwalę każdemu, kto zacznie!
- Zwierzchnie... Wyobraźcie sobie, moi drodzy, że my jesteśmy jeszcze bardziej zwierzchnie. Niemal najzwierzchniejsze. A przynajmniej, jeżeli jeszcze nie jesteśmy, to będziemy. Słyszeliście o Stronnictwie Popularnym?