Leon
Fragmenty z tym bytem 10
![[1. Dworzec kolejowy]](/storage/fragments/2430.png)
![[3. Konferencja specjalistów]](/storage/fragments/2433.png)
![[2. Dom wczasowy]](/storage/fragments/2431.png)
![[4. Kościół]](/storage/fragments/2434.png)
![[5. Więzienie]](/storage/fragments/2435.png)
![[7. Partie]](/storage/fragments/2437.png)
![[8. Uniwersytet]](/storage/fragments/2438.png)
![[9. Aktorzy]](/storage/fragments/2439.png)
![[6. Hippisi]](/storage/fragments/2436.png)
Szablony użycia 108
- (do kasjera) Dzień dobry, dzień dobry, mówię. Kiedy, proszę pana, mianowicie... (Zasłona opada gwałtownie. Leon ponownie stuka) No co to znaczy, proszę pana?! Mówię, mówię, a tu.... (do Sabiny) Był i nie ma. Czy tak się pracuje w kasie? (Zasłona znów w górze. W okienku widać głowę Tery)
- (jedząc) My? Na pociąg.
- (oglądając Botyldę z bardzo bliska) Nie sądzę. Ani jeden, ani drugi. (po chwili) Czy nie byłby już czas, proszę panów, mówię, czas, żeby pomyśleć o noclegu? Na pociąg nie ma dzisiej co liczyć – a sen nadejdzie, sen nadejdzie, mówię, punktualnie.
- (płacąc) To za dwie osoby – za mnie i za żonę.
- (wyglądając na zewnątrz) Ani żywej duszy...
- (wyglądając na zewnątrz) Nie widać, żeby ktoś był.
- A ci właśnie mogli być prawdziwi… Prawdziwi być mogli, mówię.
- A co państwo gracie?
- A co to jest, panie, za kościół?
- A co?
- A może, może, mówię, nie tylko walka, ale i całe stronnictwo jest nielegalne? Prawdę mówiąc, ja o takim stronnictwie nie słyszałem.
- A nic podobnego.
- A to dlaczego, jeśli łaska?
- Ach tak? To dlatego tak źle wypocząłem. Niby człowiek leżakuje, a leżaka pod nim, a leżaka, mówię, nie ma. Ale ośrodek metodyczny to nie wypoczynkowy.
- Ale będziemy tu mogli, mam nadzieję, będziemy tu mogli zostać? Zostać pod dachem, mówię.
- Ale interesujący. Podczas gdy większość duchownych, większość, mówię, to nudziarze bez polotu, zdolni zepsuć najciekawszą religię.
- Ale oni mimo to mówią.
- Ale, proszę pana, ale, mówię, ja nie chcę roweru przechowywać, tylko nadać.
- Ależ proszę pana!...
- Ależ skąd... Skąd, mówię. Miałem uzupełnienie w walizce.
- Ależ to bandyta, kochanie. On strzela, strzela, mówię, za takie pytania.
- Ależ, Inuś, to się tylko tak mówi. Nie trzeba tego brać, nie trzeba, mówię, tego brać tak dosłownie.
- Będę je lepiej pamiętał... Całe życie.
- Bo nie ma chętnych na więźniów. Na więźniów, mówię. Ja i te drugie drzwi otworzę. (otwiera drzwi na peron)
- Bo to pewnie jeszcze nieoficjalna, nieoficjalna, mówię, wiadomość. Przeciek.
- Bo za prędko je.
- bracie
- bydlak jeden
- Chętnie, proszę pani.
- Chętnie, proszę... ciebie, tylko widzisz, widzisz, mówię, u nas z jedzeniem krucho.
- Co mówisz, Sabinko? Co mówisz, Inuś? Ależ, Inuś, ty siedzisz, ty siedzisz, mówię, na pościeli! Na pościeli siedzisz. Co robi, co robi tutaj to łóżko, proszę pana?
- Co oddali?
- Co to znaczy?
- Czy pociąg, pociąg, mówię, czy prędko przyjedzie?
- Doprawdy, pan...
- Dosyć już tego leżakowania, leżakowania tego na tarasie. Tarasie, mówię.
- Dwóch... dwóch było, podeszło, ja pytam, pytam, mówię, o pociąg... Zabrali wszystko. Pociągu nie będzie.
- Dziwna to liturgia. Czy wasz kościół, czy wasz, mówię, kościół jest gdzieś zarejestrowany?
- I powiedziała tylko dwa, dwa, mówię, słowa: kiedy wrócą... Bardzo mądre słowa.
- Ja bym wolał, wolałbym, mówię, żeby pan tu nie politykował. Człowiek głodny wszystko bardzo upraszcza.
- Ja bym zaczął. Zostawimy mu przecież, zostawimy mu, mówię, trochę.
- Ja od razu uwierzyłem. Moja żona także.
- Ja pani wierzę.
- Ja z moimi umiarkowanymi poglądami zawsze byłem, zawsze, mówię, byłem bliżej centrum.
- Jakich znów, proszę pana, dzieci?
- Jakieś musi być, musi, mówię. Chociaż jedno.
- Każdemu wolno chwalić Pana.
- LEON
- Leona
- Leonk
- Leonku
- Mąż
- Merci bien, votre excellence.
- mężem
- Miał pan rację, panie Pontus…
- Mój mąż
- Może i ja bym poszedł? Co, Inuś, jak myślisz, może i ja bym poszedł, mówię?
- My głównie myślimy o swoich sprawach. Możemy, rzecz jasna, rzecz jasna, mówię, porozmyślać o stryju, ale to mu, ale to mu nic nie pomoże. Chyba że nie żyje. Chyba że nie żyje, mówię, i prosi o westchnienie.
- My, proszę pana, chcemy tylko...
- Na pociąg, rzecz jasna. No na cóż innego?
- Na tarasie, oczywiście, że na tarasie.
- Nie będzie pan chyba bił rektora, panie Pontus…
- Nie zdążyłem. Nie było. Oni z nas, Tera, oni z nas zakpili!
- Nie, panie Tera – za późno.
- Nie.
- Nie. Nie zdążyłem. I do głowy mi nie przyszło.
- Nie... To jacyś komedianci...
- Niedużo ich w tej okolicy.
- Nigdy bym nie przystąpił do stronnictwa bez bufetu.
- No dlaczego?
- No tak, do pewnego stopnia.
- O tak, moja żona świetnie gotuje...
- Obawiam się, obawiam się, mówię, że jedyną trucizną w tej kolacji był alkohol. On się po prostu upił.
- Oczywiście, Inuś, oczywiście. Stołówka i bufet. Bufet i stołówka. Bez tego nie ma teatru. Ja mogę dodatkowo grać, bo dykcję mam, dykcję mam, mówię, dobrą…
- Oj to dobrze... Myśmy tu mieli, myśmy tu, mówię, mieli znacznie mniej. Prawda, Inuś?
- Oni wszystkiego nie zabierają. Zostawiają, zostawiają, mówię, akurat tyle, żeby człowiek miał przykryte, co trzeba. Zapomniałem... Zapomniałem powiedzieć, że dali mi na to papierek. O... z pieczątką.
- Pan będzie łaskaw poinformować mnie, mówię, co do pociągu. I bilet proszę, dwa bilety, dla żony także – do najdalszej stacji. Ja wiem, wiem, mówię, nie można dziś zbyt wiele od kolei wymagać. Gdzie pociąg jedzie, tam pojedziemy. I kwit, kwit bagażowy na rower – to też u pana?
- pan profesor
- Pan wierzy w te kalorie?
- panie Leonie
- Panie! Ta pani jest moją żoną.
- Propozycja, nie będę ukrywał, jest nęcąca, nęcąca jest, mówię, nie będę ukrywał — ale nie jestem pewny, czy to, czy to od nas zależy...
- Przepraszam, a – pan prezes?...
- Pssst, siostro... Siostro, urwałem się. (głośno) Urwałem się, mówię. (zauważa brak jedzenia) No tak... (zjada okruchy) (wbiega Tera)
- ptaszku
- Rozumiem. Po ile płacimy?
- Skrajności są sobie bliższe, bliższe są, mówię, niż to się powszechnie uważa.
- Słusznie.
- Słyszałaś, Sabinko? Pan nas zaprasza na prawo.
- Teraz jasne, jasne jest, mówię, dlaczego pytał o poglądy: żeby je zmieniać.
- Też nie. Zresztą nie wiem, może coś, może coś, mówię, mieli po kieszeniach. Co teraz zrobimy?
- To już jest coś. Przyzwyczaiłem się do panów, przyzwyczaiłem się, mówię.
- To my, proszę pana, to my od razu zgłaszamy nasze wystąpienie. Prawda, Inuś?
- To niech panowie sprzątną. Dlaczego właśnie, dlaczego właśnie my?
- To przyszedł pociąg?
- Ty durniu
- Tylko okruchy... Okruchy, mówię. Niechże pan puści, Tera.
- Tylko po co?
- Tylko że, tylko że ta pani Melania mówi – torów między tymi krajami, torów nie ma...
- Tym razem, tym razem, mówię, to my im znikamy...
- W jakim celu?
- W takim razie, w takim razie, mówię, to jest jednak stacja...
- Właśnie. Nie ma się co spieszyć. Polityka nie znosi, nie znosi, mówię, pośpiechu.
- Z tym gorzej.
- Za granicę.
- Za pozwoleniem... Nie jestem jeszcze zabytkiem.
- Zabrali – zabrali wszystko! Zabrali, mówię, Sabinko, marynarkę, buty, zegarek, portfel, portfel, mówię, kapelusz... Kapelusz nawet!
- Że nie dosyć samodzielni.