Botylda
Fragmenty z tym bytem 9
![[1. Dworzec kolejowy]](/storage/fragments/2430.png)
![[3. Konferencja specjalistów]](/storage/fragments/2433.png)
![[2. Dom wczasowy]](/storage/fragments/2431.png)
![[4. Kościół]](/storage/fragments/2434.png)
![[5. Więzienie]](/storage/fragments/2435.png)
![[7. Partie]](/storage/fragments/2437.png)
![[8. Uniwersytet]](/storage/fragments/2438.png)
![[6. Hippisi]](/storage/fragments/2436.png)
Szablony użycia 100
- (smutno) Wreszcie zdobyliśmy się na czyn.
- (wchodzi) Pan minister? A nie znalazłoby się coś do jedzenia, panie ministrze?
- A czy przyjął się na ziemi?
- A gdzie pan ich masz? No gdzie?
- A kiedy będzie obiad?
- A prawica?
- A te lalki, te kostiumy – to przecież was zdradza...
- A to bardzo proste. Niech pani bierze dosłownie w ostateczności, kiedy inaczej już w żaden sposób nie idzie.
- Ale to chyba nieporozumienie, proszę pana. My jesteśmy ludzie wolni.
- BOTYLDA Wiara musi być przeciwieństwem matematyki, na to nie ma rady. Siadajmy i chwalmy Pana.
- BOTYLDA
- BOTYLDA (wyglądając na zewnątrz) Poszli! Naprawdę poszli!
- Botyldę
- Botyldy
- bracie Botylda
- Brawo, Pontus!
- Był taki, a właściwie dwóch było. Ten drugi nazywał się Cyryl; została po nim cyrylica. A mnie się wciąż zdaje, że to jednak stacja...
- Co do mnie, to ja całe życie tak mówię.
- Co tam, siostro, aromat – my głodni jesteśmy!
- Co ty pleciesz, moje dziecko – jak może nie być nikogo?
- Czy nie dosyć zdecydowani...
- Czy to znaczy, że będziemy aktorami?
- Czy to znaczy, że teraz wszyscy będziemy aktorami?
- Daj pan spokój, panie Pontus, prawicę pan będzie tworzył? Na głodniaka?
- Dajmy spokój z tym skrzydłem, bądźmy poważni. Powiedz pan coś istotnego.
- Długo w jednym miejscu?
- Głodni wszystko biorą poważnie.
- I do picia!
- I wracać do nas ilekroć was przepędzą…
- I ze mną.
- Ja. Dlaczego konferencja odbywa się na dworcu?
- Jak można, Melanio... Przepraszam pana prezesa...
- Jak sprawdza?
- Jakimi słowami?
- Jako kto?
- Jeszcze jak. I to nie raz.
- Jeszcze zdążymy, kiedy wrócą.
- Już śpi. Ja też już zamknę na noc moje oczy. Dobranoc, Melanio.
- Melanio, jak możesz!
- Melanio, ty wolisz kaszę? (śpieszy za nią)
- Mówiłem, że przyjdą, mówiłem… I są!
- Może mi pan powiedzieć, gdzie my się teraz podziejemy? Jedyne schronienie w całej okolicy i – okazuje się – zajęte. I to przez kogo...
- Może tacy sami jak my.
- Może zostanę z tobą? Ostatecznie moglibyśmy pójść do łóżka.
- My jakoś funkcjonujemy.
- Nareszcie ktoś normalny, sympatyczny...
- Nasz krewny
- Nic, ale po co się zaraz porównywać. Pozatem nie jestem pańskim bratem.
- Nie myślcie sobie, że cokolwiek nam narzucicie... Teraz my gramy!
- Nie wiedziałem, że to wasz. Zresztą była już tylko jedna szyna, i to niewielki kawałek – i tak by pociąg po tym nie pojechał. A my w sąsiednim mieście powiększamy stację. Ten, kto ma mniej, powinien dać temu, kto ma więcej.
- Nie wiem. Będzie, co będziemy chcieli.
- Nie wierz w takie rzeczy, moje dziecko. Czytaj książki, nie transparenty.
- Nie. Kanibalizm!
- Nieprawda!
- No cóż, Melanio spróbuj. Graj, jeżeli potrafisz. Sprzedawałem bilety na wyścigach, i na kolei – to mogę i w teatrze! W teatrze podróżuje się najdalej – do kresu wyobraźni.
- No cóż, Melanio. Graj, Spróbuj jeżeli potrafisz. Sprzedawałem bilety na wyścigach, i na kolei – to mogę i w teatrze! W teatrze podróżuje się najdalej – do kresu wyobraźni.
- No dlaczego?
- O Jezu, ręce mi się trzęsą...
- O tak, wiele rzeczy, proszę pani. Umiem na przykład na dawać bieg.
- Oszaleliście, czy co?!
- pan Botylda
- Pan oszalał, panie Tera?
- Piotr Botylda
- Po tym wszystkim, co nas tu spotkało, nie znoszę okazji, Melanio.
- Proszę o deklarację.
- Przede wszystkim góruje tym, że jest najedzony.
- Przeszukaliśmy cały dom, nie ma nikogo... Co to?
- Są trucizny, co działają dopiero po pewnym czasie.
- siostrzenica
- Specjalistą?
- Sprawom, wnioskom, dyrektywom, nawet koniom – wszystkiemu.
- stryj
- stryja
- stryjku
- Stryju
- Świątynia jest podobno wielowyznaniowa. Wyznań kilka, a co z Bogiem – jeden?
- Tak...
- Takie tam kwiaty, zwierzęta... Nic wielkiego.
- To by mi bardziej odpowiadało. Akademia z własną stołówką.
- To jest moja siostrzenica.
- To jest moja siostrzenica.
- To już nie wypoczynkowy?
- To nie idea, tylko dyrektywa. Nie należy tego mylić. Dziękuję państwu za opiekę nad Melanią. Spotkaliśmy się i już jest kawałek rodziny. Co prawda, nie ten najbardziej potrzebny, ale na początek dobre i to.
- To tak się mówi do rodziny?
- Tu będzie zarząd główny?
- Tylko zaczynacie. A co potem?
- Tyś nie Pana pochwalił, tylko jego sługę. Pan herbatników nie daje. Co najwyżej mannę.
- W centrum już siadają do stołu!
- W gruncie rzeczy centrum jest mi obce, zawsze wolałem skrajności, nie ma skrajnej prawicy, to niech będzie chociaż lewica. Chodź, Melanio, na lewo...
- W takim razie idę do nich! Kto ze mną?
- Wiecie co, ja też się poświęcę.
- Wierzycie w tę uczelnię? Prędzej tu powstanie szkoła jazdy konnej – i to jeżeli sami ją założymy! Czy ci ludzie nie przypominają wam kogoś? Wcale bym się nie zdziwił, gdyby zaraz dołączyły do nich dwie kobiety…
- Wszyscy. Kolektywnie. Człowiek jest w pojedynkę rozsądny, a wejdzie tylko do grupy – i żegnaj, rozumie. Co jedna głowa, to nie sześć.
- Wujek
- Wystarczyłoby, gdyby go jedna osoba odprowadziła. Konferencja trwa, a oni gdzieś chodzą... Wyjrzyj na dwór, Melanio.
- Z głowy nie dam rady. Chyba że z natury.
- z moim stryjem Botyldą
- Za drzwiami też są niestety ludzie. Inni – ale ludzie. Wolę pozostać z wami – was przynajmniej już znam. Mamy tu dom i ogromne możliwości. I wszystko zależy od nas. Możemy to nawet spalić, jeżeli taka przyjdzie nam fantazja. Możemy rozbudować.
- Zdaje się, że macie rację, Botylda.
- Zostały po nich dzwonki i kadzidło.