(1904–1984), architekt, specjalista z zakresu budownictwa szpitalnego. Od 1931 r. pracował na Politechnice Lwowskiej, jednocześnie projektował w prywatnych i państwowych biurach architektonicznych. We wrześniu 1939 r. został zesłany na Syberię. Po powrocie w 1940 r. powrócił do pracy na Politechnice (wówczas: Lwowski Instytut Politechniczny; do 1941). W latach 1941–1943 brał udział w tajnym nauczaniu. Około 1944–1945 wyjechał do Ojcowa, potem do Krakowa, gdzie znalazł pracę w Państwowym Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Budowlanych (PZPB); w październiku 1945 r. został przez firmę wysłany do Wrocławia z zadaniem stworzenia filii PZPB. Prowadził tam także własne biuro architektoniczne (1946-1947). W 1948 r. pełnił funkcję dyrektora technicznego i administracyjnego Wystawy Ziem Odzyskanych we Wrocławiu. W maju 1949 r. wyjechał do Warszawy, gdzie pracował w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budownictwa oraz jako konsultant Departamentu Planowania Ministerstwa Zdrowia. Równocześnie od października tegoż roku kierował Katedrą Budownictwa Utylitarnego i Przemysłowego Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej (do 1968), następnie prowadził podyplomowe studium projektowania obiektów służby zdrowia na Politechnice Warszawskiej (do 1975). (Sylwia Chwedorczuk)