(1889–1981), pracownik służby dyplomatycznej. Dalbor w latach 1920–1930 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako attaché emigracyjny i konsul m.in. w Chicago, Waszyngtonie i Berlinie; w latach 1930–1932 był konsulem generalnym RP we Frankfurcie nad Menem. Po wojnie podjął pracę w służbie zagranicznej rządu warszawskiego i wraz z żoną wyjechał do Paryża, gdzie najprawdopodobniej objął stanowisko radcy emigracyjnego Ambasady RP. W 1946 r. Krajowa Rada Narodowa odznaczyła go „za organizowanie placówek polskich za granicą” (Sylwia Chwedorczuk)