Właśc. Henryk Nowicki (1902–1969), dramatopisarz, prozaik, tłumacz. Po wybuchu II wojny światowej udał się przez Lublin do Lwowa, następnie powrócił do Warszawy. Brał udział w podziemnym życiu literacko-kulturalnym. W 1942 r. zaangażował się w działalność ośrodka życia religijnego w Laskach. W czasie powstania warszawskiego działał w komórce propagandowej na Mokotowie. Po upadku powstania krótko przebywał w obozie przejściowym w Pruszkowie. Na początku 1945 r. zamieszkał w Krakowie. Jesienią 1946 r. wrócił do Warszawy. W następnych latach współredagował „Tygodnik Powszechny” i „Znak”. W latach 1957–1969 pełnił funkcję prezesa warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Był posłem na sejm i członkiem Rady Państwa PrL (1957–1968), z której ustąpił szykano- wany przez władze po obronie na forum sejmowym uczestników protestu z marca 1968 r. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach po upadku z okna kliniki rządowej. Autor dramatów, m.in. Mąż doskonały (wyst. 1945) i Ocalenie Jakuba (wyst. 1947), powieści Konrad nie chce zejść ze sceny (1966); pośmiertnie opublikowano jego Dzienniki 1955–1969 (2011–2012). (Sylwia Chwedorczuk)