(1884–1973), doktor praw, adwokat. W okresie międzywojennym wykładał prawo cywilne na Uniwersytecie Warszawskim, jednocześnie pracował jako radca prawny w administracji państwowej i prowadził praktykę adwokacką. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się we Francji, został prezesem Najwyższej Izby Kontroli przy polskim rządzie we Francji, a później w Wielkiej Brytanii. Od 1940 r. był wykładowcą prawa cywilnego na Uniwersytecie w Oxfordzie. W 1951 r. osiadł w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 1952 r. założył Polskie Stowarzyszenie Prawnicze (był przez wiele lat jego prezesem). W latach 1952–1954 i 1962–1965 był dyrektorem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce z siedzibą w Nowym Jorku. Zob. Zygmunt Nagórski, jr., Adwokat, polityk, pisarz. Zygmunt Nagórski, „Archiwum Emigracji” 1999, z. 2