(1885–1962), lekarz, generał dywizji, premier (zob. biogram: PSB, t. 38), w latach 1924–1926 szef Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, w latach 1926–1929 oraz 1930–1931 minister spraw wewnętrznych, po śmierci J. Piłsudskiego w latach 1936–1939 premier oraz minister spraw wewnętrznych, lecz nie podejmował samodzielnie decyzji politycznych (ośrodkiem decyzyjnym był zespół: I. Mościcki, E. Rydz-Śmigły, J. Beck). M.in. opowiadał się za emigracją Żydów z Polski, za utrzymaniem obozu odosobnienia w Berezie Kartuskiej (np. kazał osadzić Stanisława Mackiewicza, który był tam więziony wiosną 1939 r.). We wrześniu 1939 r. opuścił Polskę, internowany w Rumunii, następnie przebywał w Palestynie, po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zob. też L. Hass, Masoneria polska XX wieku. Losy, loże, ludzie,s. 250; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny, t. 4: P–S, dz. cyt., s. 242–244.