(1905–1982), poeta, prozaik, eseista, tłumacz (zob. WPPiBL, t. 9). (Beata Dorosz)
(1905–1982), poeta, prozaik, eseista, tłumacz. W latach 1924–1925 wchodził w skład redakcji „Almanachu Nowej Sztuki”, współpracował z krakowską „Zwrotnicą”. Po wybuchu II wojny światowej przebywał początkowo we Lwowie. Należał do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. W czerwcu 1941 r. ewakuował się w głąb ZSRR. W latach 1943–1944 był oficerem politycznym w I Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. W 1944 r. powrócił do Polski. W latach następnych należał do głównych teoretyków realizmu socjalistycznego. Przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR; od 1948 PZPR). W latach 1950–1954 pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Twórczość”. W 1955 r. opublikował w „Nowej Kulturze” Poemat dla dorosłych, który był początkiem odejścia poety od doktryny socrealizmu. Wystąpił z PZPR w 1957 r. W 1964 r. należał do sygnatariuszy „Listu 34”, w 1968 r. bronił praw represjonowanych studentów, w 1976 r. podpisał „Memoriał 101”, krytykujący planowane zmiany w Konstytuji PRL, a w 1980 r. „Apel 64” uczonych i pisarzy w sprawie strajkujących robotników. Opublikował m.in. Mity rodzinne (1938), Wagon (1963), Zdarzenia (1977), autobiografię literacką Kwestia gustu (1966), esej Dziwna historia awangardy (1976). (Sylwia Chwedorczuk)