(1884-1945), kapłan katolicki, filozof, od 1910 r. mieszkał w Paryżu, studiował na Sorbonie, gdzie obronił doktorat o Auguście Cieszkowskim. Uczęszczał co Collège de France na wykłady Bergsona. Podczas I wojny światowej pełni funkcję kapelana jeńców polskich z zaboru niemieckiego i austriackiego, wydawał dla nich pismo „Jeniec Polak”. Wraz z armią gen. Hallera wrócił do Polski i został kapelanem Francuskiej Misji Wojskowej. Do Paryża przyjechał ponownie w 1921 r., służył wiernym w kościele Saint-Médard w Paryżu. Od 1926 r. był kapelanem Polaków we wszystkich więzieniach departamentu Seine. Jednocześnie kontynuuje twórczość filozoficzną, m.in. wydaje książkę Od Zakresu do Treści (Warszawa 1936). W 1937 r. wygłasza na Sorbonie cykl wykładów. Po czerwcu 1940 r. wyjechał wraz grupą Polaków do Grenoble, gdzie powstało schronisko dla polskiej inteligencji. Jesienią 1945 r. wrócił do Paryża. „Dnia 23 listopada, po odprawieniu Mszy świętej, Ksiądz Jakubisiak przyszedł jak zwykle do Biblioteki Polskiej i całe przedpołudnie pisał. Po południu miał zamiar pojechać do znajomej chorej, 25 km poza Paryż. Nie pojechał jednak, gdyż przyjezdni przyjaciele zajęli mu dużo czasu: czytał im francuski, właśnie ukończony wstęp do Etyki. Był pogodny, wesoły, pełen życia. […] Wieczorem tego dnia Bóg zabrał go do Siebie, najłagodniej, najdelikatniej, z największą miłością. Poszedł z uśmiechem na ustach, ze znakiem pokoju Bożego na czole” (I. Gałęzowska, Ksiądz Augustyn Jakubisiak, Paryż 1947 s. 25-26). Zob. też: H. Micińska-Kenarowa, Ksiądz, w tejże: Długi wdzięczności, słowo wstępne C. Miłosz, oprac. J. Timoszewicz i P. Kądziela, Warszawa 2003, s.