(1907-1992), historyk literatury, krytyk literacki i teatralny, prozaik, dramatopisarz (zob. biogram: WPPiBL, t. 4). Przed 1939 r. publikował m.in. w „Wiadomościach Literackich” (1932-1939), „Gazecie Polskiej” (1934-1939), „Pionie” (1934-1937). W latach okupacji niemieckiej przebywał w Częstochowie, od maja 1941 r. mieszkał w Sobolewie pod Garwolinem i pracował jako buchalter, w sierpniu 1944 r. wrócił do Częstochowy, gdzie wykładał na tajnych kursach Uniwersytetu Poznańskiego. Po zakończeniu wojny przybył do Poznania, jesienią 1945 r. habilitował się na Uniwersytecie Poznańskim na podstawie  pracy o III części Dziadów. Oprócz pracy naukowej na Uniwersytecie Poznańskim (od 1949 r. był profesorem), czynny w życiu literackim – w latach 1946-1949 był prezesem Oddziału Poznańskiego ZLP, publikował artykuły w „Odrodzeniu”, „Kuźnicy”, „Nowinach Literackich”. Z Wierzyńskim korespondował od 1935 roku, zob. Listy Kazimierza Wierzyńskiego do Wacława Kubackiego, w: Listy poetów ze zbioru Wacława Kubackiego, [Warszawa], 1993, s. 87-106.