(1870–1956), prawnik i historyk (zob. PSB, t. 20). Po studiach z zakresu prawa, ekonomii i historii w Heidelbergu, Oksfordzie i Paryżu doktoryzował się z prawa w 1905 r. na UJ. Pochodzące z rodzinnego księgozbioru rękopiśmienne kodeksy Jakuba Michałowskiego przekazał w 1913 r. Akademii Umiejętności w Krakowie. Część zbiorów rodzinnych przewiózł przed I wojną światową do Florencji. Od 1916 r. mieszkał w Rzymie, był bibliotekarzem i nieoficjalnym kierownikiem Stacji Naukowej PAU. Sprzedał majątki ziemskie i pieniądze ulokował w książkach. Powstałą w ten sposób kolekcję przekazał w 1921 r. PAU; zbiory te stały się początkiem biblioteki Polskiej Stacji Naukowej PAU w Rzymie. Wybitny pasjonat, erudyta i szperacz, ekscentryk. Konstanty A. Jeleński wspominał: „Pierwszy raz po wojnie, po pięciu latach niewidzenia, byłem u Michałowskiego w roku 1945, kiedy dojechałem do Rzymu z Niemiec, gdzie służyłem w Pierwszej Dywizji Pancernej. Zastałem go w strasznym stanie nerwów i przygnębienia. Wokół tego szlachetnego człowieka i jego daru dla Polski toczyła się walka polityczna, w której brano pod uwagę wszystko – prócz jego losu i przydatności biblioteki. Smutny zbieg okoliczności chciał, że ambasadorem Polski Ludowej w Rzymie był wówczas profesor Stanisław Kot, dawny przyjaciel Michałowskiego, który go nadzwyczaj wysoko cenił i lubił. Pamiętam jak dziś, jak Michałowski wciągnął mnie do swego pokoju i zaczął płakać: – «Ja zwariuję, ty nie masz pojęcia, co oni ze mną robią.» – Oni: z jednej strony Kot, z drugiej emigracja. Wydaje się nie do wiary, że nie można było – wówczas – znaleźć rozwiązania, które by pozwoliło panu Józefowi pozostać dyrektorem placówki, którą stworzył. Michałowskiego pozbawiono nie tylko schronienia, ale i celu w życiu” (K.A. Jeleński, Ostatni polski encyklopedysta, „Kultura”, Paryż 1957, nr 3, przedr.: tenże, Chwile oderwane, oprac. P. Kłoczowski, Gdańsk 2007, s. 57–58).