(1885–1975), historyk, działacz ruchu ludowego, polityk. Od 1920 r. był profesorem UJ (w 1933 r. pozbawiony katedry, m.in. za protest przeciw uwięzieniu przywódców Centrolewu), od 1921 r. – członkiem PAU. Od 1933 r. działał w Stronnictwie Ludowym, był też działaczem opozycyjnego Frontu Morges. We wrześniu 1939 r. wszedł jako wicepremier do rządu gen. Władysława Sikorskiego, włączając się do „oczyszczania” armii z ludzi związanych z sanacją. W latach 1941–1942 był ambasadorem RP w ZSRR, w latach 1942–1943 ministrem stanu na Bliskim Wschodzie, w latach 1943–1944 ministrem informacji i dokumentacji. W lipcu 1945 r. powrócił do kraju i z ramienia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej był w latach 1945–1947 ambasadorem w Rzymie. W 1947 r. ponownie wybrał emigrację i od 1955 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego na obczyźnie.