(1885–1975), historyk, działacz ruchu ludowego, polityk. Od 1920 r. był profesorem UJ (w 1933 r. pozbawiony katedry, m.in. za protest przeciw uwięzieniu przywódców Centrolewu), od 1921 r. – członkiem PAU. Od 1933 r. działał w Stronnictwie Ludowym, był też działaczem opozycyjnego Frontu Morges. We wrześniu 1939 r. wszedł jako wicepremier do rządu gen. Władysława Sikorskiego, włączając się do „oczyszczania” armii z ludzi związanych z sanacją. W latach 1941–1942 był ambasadorem RP w ZSRR, w latach 1942–1943 ministrem stanu na Bliskim Wschodzie, w latach 1943–1944 ministrem informacji i dokumentacji. W lipcu 1945 r. powrócił do kraju i z ramienia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej był w latach 1945–1947 ambasadorem w Rzymie. W 1947 r. ponownie wybrał emigrację i od 1955 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego na obczyźnie. (Beata Dorosz)
(1885–1975), historyk kultury i oświaty, polityk, działacz społeczny i kulturalny. W czasie I wojny światowej prowadził Biuro Prasowe Departamentu Wojskowego nkn, wydawał pismo „Wiadomości Polskie”; w tym czasie poznała go Dąbrowska. Po wybuchu ii wojny światowej przedostał się ze Lwowa do Paryża. Od grudnia 1939 r. wchodził w skład rządu gen. Władysława Sikorskiego jako minister spraw wewnętrznych. Po kapitulacji Francji ewakuował się do Londynu. W 1941 r. został powołany na ambasadora rP w Moskwie (do 1942 r.) w latach 1942–1943 był ministrem stanu na Bliskim Wschodzie. W 1943 r. wyjechał do Londynu i zajmował stanowisko ministra informacji (do 1944 r.). Po zakończeniu wojny powrócił do kraju; w 1947 r. został ambasadorem rP w Rzymie, po czym pozostał na emigracji. Jako historyk zajmował się dziejami ideologii i doktryn politycznych xvi i xvii w., opublikował m.in. Ideologię polityczną i społeczną braci polskich zwanych arianami (1932), Historię wychowania (t. 1–2, wyd. 2 zmienione 1943). (Sylwia Chwedorczuk)