(1900–1971), tłumaczka i poetka. Urodziła się w Zamszanach na Białorusi (stąd jej pseudonim); działała w POW w Sekcji Propagandy i Opieki nad Żołnierzem; brała udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r., zdemobilizowana w randze porucznika. Studiowała biologię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, jednocześnie pracowała zarobkowo. Po przeniesieniu się do Warszawy podjęła pracę w Banku Gospodarstwa Krajowego. W czasie wojny działała w konspiracji AK. Po powstaniu warszawskim dostała się do niewoli (stalag IV B – Mühlberg). Po wyzwoleniu pozostała na emigracji, głównie w Brukseli, gdzie pracowała w Polskiej Bratniej Pomocy, później w firmach belgijskich. W 1948 r. powróciła do Polski. Pracowała w Instytucie Kultury Materialnej PAN, koncentrując się na pracy przekładowej naukowych opracowań z dziedziny historii i sztuki; była też tłumaczką przysięgłą z języka francuskiego. Zob. L. Garlicka, Jadwiga Weronika Packiewiczówna (Weronika Zamszańska), „Wiadomości” 1971, nr 48 (1339) z 28 listopada. Grydzewski spotkał ją przypadkowo w Brukseli, co stanowiło impuls dla rozwoju jej twórczości poetyckiej, ogłaszanej na łamach „Wiadomości”.