E. Breiter, Literatura sumieniem narodu. [Cz. 1] O naprawę wewnętrzną, „Wiadomości” 1957, nr 42 (603) z 20 października, [cz. 2] Bergson i Sorel, tamże 1957, nr 48 (609) z 1 grudnia. Artykuł opatrzony następującą notą od redakcji: „Szkic Literatura sumieniem narodu, pióra śp. Emila Breitera, znanego krytyka, członka komitetu redakcyjnego «Skamandra», od r. 1924 współpracownika «Wiadomości Literackich», zamordowanego przez Niemców w r. 1943, został napisany pod okupacją w 1941–1942. Pamięć Breitera uczcił Marian Hemar pięknym wspomnieniem ogłoszonym w «Wiadomościach Polskich» w r. 1944 (nr 205) w ostatnim numerze wydanym przed zamknięciem ich przez rząd brytyjski na rozkaz Sowietów. Podtytuły pochodzą od redakcji”. Jarosław Iwaszkiewicz opisując swoje spotkanie z Emilem Breiterem podczas okupacji niemieckiej w Gołąbkach pod Warszawą notował w Dziennikach 25 lipca 1942 r.: „Czytał nam także rozdział ze swojej pracy o literaturze współczesnej, nad którą teraz usilnie pracuje. Był to rozdział o Żeromskim i Młodej Polsce – bardzo dobry, pogłębiony i dość odmienny od tego, co się w tej sprawie zawsze mówi. Po raz pierwszy u Emila zauważyłem tutaj krytyczne akcenty w stosunku do Brzozowskiego, którego dotąd tak uwielbiał. Rozmawialiśmy także dużo o Juliuszu (Kadenie-Bandrowskim), który u niego był przed paroma dniami, a którego ja też nie tak dawno spotkałem u Gebethnera. To jest zresztą temat, którego nie należy poruszać z Emilem, jest bowiem tak ślepym bałwochwalcą Juliusza. Ja go też uważam za bardzo wielkiego pisarza, ale zaplątanego we własnych kiszkach. To nie dla mnie!” (J. Iwaszkiewicz, Dzienniki 1911–1955, oprac. A. i R. Papiescy, wstęp A.Gronczewski, Warszawa 2007, s. 206)