(1881–1958), prawnik, historyk; specjalista w dziedzinie prawa hellenistycznego i rzymskiego oraz średniowiecznego prawa polskiego; znawca prawa współczesnego i międzynarodowego publicznego; twórca nowej gałęzi wiedzy – papirologii prawniczej. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie doktoryzował się w 1904 r. i habilitował w 1913 r.; od 1919 r. był profesorem UJ, a od 1929 r. – dziekanem tamtejszego Wydziału Prawa. W 1927 r. został członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię, Jugosławię i Włochy dotarł do południowej Francji; na uniwersytecie Aix-Marseille w Aix-en-Provence objął katedrę prawa rzymskiego. Po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 r. przez Portugalię wyjechał do Stanów Zjednoczonych; w Nowym Jorku wykładał w Katedrze Prawa Antycznego w New School of Social Research (1940–1942) i w Katedrze Historii Prawa Columbia University (1942–1947). W 1942 r. był współzałożycielem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce. W maju 1947 r. wrócił do Polski, najpierw do Krakowa, później do Warszawy; tu objął Katedrę Praw Antycznych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1948 r. był współtwórcą (wraz z prof. Jerzym Manteufflem) i następnie do 1958 r. dyrektorem Instytutu Papirologii UW (subsydiował częściowo z własnych środków początkową jego działalność). Od 1948 r. wznowił w Warszawie założone przez siebie w Nowym Yorku (1946) czasopismo „The Journal of Juristic Papyrology”. W 1950 r. otrzymał doktorat honoris causa UW; w 1951 r. został członkiem czynnym Wydziału Historyczno-Filozoficznego PAU oraz członkiem rzeczywistym PAN. W 1952 r. przeszedł na emeryturę. W 1958 r. w wyniku postępującej jaskry gwałtownie tracił wzrok (co stało się bezpośrednią przyczyną tragicznej śmierci: wpadł pod tramwaj). Zmarł 25 czerwca 1958 r. w Warszawie.