(1922–2009), genetyk, syn brata Antoniego Słonimskiego, doktora Piotra Wacława Słonimskiego (1893–1944), zoologa, lekarza (zob. PSB, t. 39). Ukończył Gimnazjum Stefana Batorego, następnie studiował medycynę na tajnych kompletach w Warszawie. Podczas II wojny światowej należał do AK, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie wyemigrował do Francji. Członek Akademii Nauk we Francji. Był profesorem w Narodowym Centrum Badań Podstawowych w Gif-sur-Yvette pod Paryżem, a w latach 1971–1991 dyrektorem Centrum Genetyki Molekularnej CNRS w Gif-sur-Yvette. Zagraniczny członek Wydziału II – Nauk Biologicznych PAN oraz Wydziału IV – Przyrodniczego PAU. Zob. R. Jarocki, Genetyk i historia. Opowieść o Piotrze Słonimskim, Warszawa 2003.