(1912–1989), żołnierz, publicysta, działacz społeczny. W latach trzydziestych pracował w oświacie w Wilnie. Po przeniesieniu się do Warszawy był referentem prasowym Biura Głównego Funduszu Pracy w Warszawie, należał do władz centralnych Legionu Młodych. Podczas II wojny światowej działał w ZWZ w Wilnie, aresztowany i więziony przez Rosjan. Po wydostaniu się z ZSRS z armią gen. W. Andersa był oficerem 2 Korpusu, uczestniczył w kampanii włoskiej. Pełnił funkcję oficera prasowego, w latach 1944–1946 był redaktorem „Na szlaku Kresowej”. Po wojnie pozostał na emigracji we Włoszech. Był przewodniczącym Stowarzyszenia Polskich Kombatantów we Włoszech i Związku Polskich Organizacji Niepodległościowych oraz członkiem Rady Koordynacji Polonii Wolnego Świata, delegatem Polskiego Komitetu Imigracyjnego (opiekującego się polskimi uchodźcami), Komitetu Opieki nad Cmentarzami 2 Korpusu. Aktywnie uczestniczył w polskim życiu społecznym i kulturalnym Rzymu. Autor wielokrotnie wznawianego informatora Polak we Włoszech, Rzym 1960. Zob. W. Zahorski [jr], Archiwa Witolda Zahorskiego (1912–1989), działacza niepodległościowego w Rzymie, w: Archiwalia do dziejów polskiej emigracji politycznej z lat 1939–1990, red. S. Łukasiewicz, M. Olczak, Warszawa 2018, s. 125–132; L. Hass, Masoneria polska XX wieku. Losy, loże, ludzie. [Słownik briograficzny wolnomulazy], Warszawa 1996, s. 275–276.