(1914-2004), lekarka. Wydział Lekarski UW ukończyła w 1939 r., następnie rozpoczęła pracę na Oddziale Chirurgicznym Szpitala św. Rocha w Warszawie. W czasie okupacji pracowała kolejno w szpitalach Ujazdowskim, Wolskim, a od 1943 w Instytucie Radowym w Warszawie. Zaangażowała się w działalność konspiracyjną PPS-WRN, walczyła jako sanitariuszka w powstaniu warszawskim. Podczas wojny straciła ojca (zamordowany w Katyniu), męża (na Pawiaku) i matkę (podczas powstania warszawskiego). Po wojnie krótko mieszkała w Gdańsku. Od końca 1945 do lutego 1947 przebywała w Stanach Zjednoczonych, gdzie zabiegała o pomoc UNRRA dla Instytutu Radowego, który dzięki temu w 1951 został zorganizowany jako Instytut Onkologii im. M. Skłodowskiej-Curie z filią w Krakowie (od 1954 r. Kołodziejska była jej dyrektorem). Była współautorką tzw. Drugiego Programu Walki z Rakiem w Polsce. W latach 1964-1974 była przewodniczącą Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Onkologicznego, następnie do 1990 r. pełniła funkcję redaktorki naczelnej kwartalnika „Nowotwory”.