(1896–1955), kompozytor i dyrygent, od 1935 roku drugi mąż Miry Zimińskiej. W czasie wojny akompaniował swojej żonie podczas koncertów w kawiarniach warszawskich. W zamian za uwolnienie Zimińskiej z Pawiaka za zgodą władz podziemnych był kierownikiem muzycznym jawnego teatru „Złoty Ul”. W czasie powstania warszawskiego występował jako pianista. Po powstaniu trafił do obozu w Pruszkowie, skąd przedostał się do Leśnej Polany pod Tarczynem. W styczniu 1945 r. wrócił do Warszawy. W 1948 r. wraz z żoną założył Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”.