(1901–1997), aktorka, reżyser, od 1919 występowała w teatrach dramatycznych i rewiowych Warszawy, m.in. w Teatrze Polskim, Ateneum, Qui pro Quo, Morskie Oko, Cyrulik Warszawski. Grała też w filmach komediowych, np. Każdemu wolno kochać (1933), Ada to nie wypada (1936), Papa się żeni (1936). Podczas okupacji niemieckiej mieszkała w Warszawie. Była więziona na Pawiaku. Występowała w kawiarniach „U Aktorek”, w SiM-ie. Brała udział w powstaniu warszawskim. W 1948 r. razem z mężem Tadeuszem Sygietyńskim założyła Państwowy Zespół Pieśni i Tańca „Mazowsze”; była tu reżyserem i kierownikiem artystycznym.

Komentarz w edycji korespondencji Marii Dąbrowskiej i Anny Kowalskiej:

Mira (właśc. Marianna) Zimińska‑Sygietyńska z d. Burzyńska (1901–1997), aktorka, reżyserka, pedagożka; wraz z mężem, Tadeuszem Sygietyńskim założyła w 1948 r. Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Mazowsze”, którym kierowała po śmierci męża w 1955 r. Dąbrowska poznała ją w 1932 r. w czasie pobytu w sanatorium w Jaworzu. W Warszawie były sąsiadkami – obie mieszkały przy ul. Polnej. Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. Zimińska‑Sygietyńska zaangażowała się w tworzenie szpitala polowego w Gimnazjum im. S. Staszica i w działalność konspiracyjną AK. We wrześniu 1940 r. została na krótko aresztowana i osadzona na Pawiaku. Po powstaniu warszawskim trafiła do obozu w Pruszkowie, skąd przedostała się do Leśnej Polany. W styczniu 1945 r. powróciła do Warszawy.