(1892-1981), polityk, malarz. Po ukończeniu studiów na Wydziale Matematycznym w Kijowie pełnił funkcję zastępcy komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej tamże. W 1919 r. przeniósł się do Warszawy, w 1920 został wiceministrem spraw wewnętrznych w rządzie Ukraińskiej Republiki Ludowej Symona Petlury. W okresie 1929-1930 był ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Kazimierza Bartla, następnie Walerego Sławka. W latach 1928-1929 i 1930-1938 pełnił funkcję wojewody wołyńskiego. Dążył do porozumienia z Ukraińcami. Od 1938 do 1939 był wojewodą łódzkim. Po wybuchy wojny do 1940 r. podjął obowiązki komendanta stołecznego Służby Zwycięstwa Polski, potem komendanta Okręgu Warszawa ‒ Województwo ZWZ. Od 1940 r. redagował m.in. dwutygodnik „Polska Walczy” (w którym anonimowo publikowali także S. Stempowski i M Dąbrowska). Wiosną 1943 r., najprawdopodobniej na skutek doniesień o planowanym na nim zamachu, zamieszkał w okolicach Grójca. Mimo to w lipcu br. został ciężko raniony przez nieznanych sprawców, jego rekonwalescencja trwała wiele miesięcy. Po wojnie ukrywał się, w 1953 r. został aresztowany, w 1954 skazany na karę dożywotniego więzienia, zwolniony w 1956 ze względu na zły stan zdrowia. Po zwolnieniu poświęcił się malarstwu.