(1897–1968), ukraiński poeta, eseista, studiował od 1914 r. w Akademii Wojskowej, w 1916 r. został wysłany na wojnę. W 1918 r. po demobilizacji z wojska rosyjskiego, wstąpił do armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. „Małaniuk – wspominał Jerzy Stempowski – był wysokim, szczupłym, krótko ostrzyżonym brunetem; miał cerę marynarza, jak gdyby opaloną wiatrem morskim; trzymał się prosto, głos jego miał ton lekko metaliczny, który odnajdujemy w jego wierszach; uważne spojrzenie ciemnych oczu wydawało się zarazem życzliwe i sceptyczne. Wszystko razem składało się na sylwetkę młodego oficera wojsk ukraińskich. Małaniuk przybył do Polski w 1920 z resztkami Armii Petlury” (J. Stempowski, Wspomnienie o przyjacielu, „Kultura” 1968, nr 4). Został internowany jako jeniec ukraiński w obozie w Kaliszu. Tam też działał w literacko-artystycznym towarzystwie „Wesełka”, publikował wiersze i artykuły w wydawanych tam czasopismach „Ukrajinśkyj Surmacz”, „Nasza Zoria”, „Wesełka”. Debiutował wraz z Mychajłą Sełehijem i Mychajłą Osyką w almanachu pt. Ozymyna (Kalisz 1923). W 1923 r. wyjechał na studia inżynierskie do Czechosłowacji, w 1929 r. osiedlił się wraz z drugą żoną, Czeszką, Bogumiłą Sawicką w Warszawie, gdzie pracował jako nauczyciel języka rosyjskiego i kontynuował działalność literacką. W tym okresie nawiązał kontakty przyjacielskie z warszawskim środowiskiem literackim m.in. z Jarosławem Iwaszkiewiczem, Julianem Tuwimem, Jerzym Stempowskim i Kazimierzem Wierzyńskim, którego wiersze tłumaczył na język ukraiński. Podczas II wojny światowej mieszkał w Warszawie. W 1944 r. przebywał we Lwowie, skąd uciekł przed nadciągającymi wojskami sowieckimi; do 1949 r. mieszkał w Ratyzbonie, następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Współpracował z paryską „Kulturą” i londyńskimi „Wiadomościami” oraz z wydawanymi na emigracji pismami ukraińskimi. Zob. J. Giedroyc, J. Małaniuk, Listy 1948–1963, oprac. H. Dubyk, Warszawa 2014.