(1895–1975), botanik. W 1924 r. objął Katedrę Systematyki i Fizjologii Roślin na Wydziale Matematyczno‑Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W latach 1934–1936 pełnił funkcję dziekana tegoż wydziału, następnie rektora UJK (1936–1938). Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej pracował w zakładzie Rudolfa Weigla we Lwowie, produkującym szczepionki antytyfusowe. Angażował się w działalność konspiracyjną, w styczniu 1942 r. został mianowany delegatem Rządu RP na uchodźstwie na Obszar Lwowski. Zagrożony aresztowaniem późną wiosną 1942 r. opuścił Lwów i schronił się początkowo w Krakowie, a później w majątku Kawęciny pod Krakowem; prowadził wykłady na tajnym Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zakończeniu II wojny światowej przez kilka miesięcy wykładał na UJ. Od kwietnia 1945 r. był delegatem Ministerstwa Oświaty do zabezpieczania majątku wyższych uczelni i innych instytucji naukowych na terenie Wrocławia i okolic. We Wrocławiu zamieszkał w maju 1945 r.; jesienią tego roku objął funkcję rektora Uniwersytetu i Politechniki (do 1952). Od 1947 do 1969 r. był posłem na Sejm. W latach 1956–1969 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Państwa.