Komentarz w korespondencji Skamandrytów

(1873–1940), powieściopisarz, eseista i tłumacz, jeden z głównych przedstawicieli realizmu w literaturze Młodej Polski, w 1933 r. powołany do Polskiej Akademii Literatury. (Beata Dorosz)

Komentarz w edycji korespondencji Marii Dąbrowskiej i Anny Kowalskiej

(1873–1940), powieściopisarz, eseista, tłumacz, od 1933 r. członek PAL. W latach 1901–1907 współpracował z „Chimerą”, w 1911 r. także z „Miesięcznikiem Literackim i Artystycznym”. W 1920 r. należał do redakcji „Nowego Przeglądu Literatury i Sztuki”, w 1924 r. redagował serię „Opowieści Zwięzłe”, w 1929 r. był redaktorem naczelnym „Pamiętnika Warszawskiego”. Do jego najważniejszych utworów należą Próchno (1903) i Ozimina (1911); trzy ostatnie opublikowane utwory Berenta to opowieści biograficzne Nurt (1934), Diogenes w kontuszu (1937) i Zmierzch wodzów (1939). (Sylwia Chwedorczuk)