(1898–1965), poetka, powieściopisarka, tłumaczka, autorka utworów dla dzieci. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, swoje utwory publikowała w „Słowie”. Po wybuchu wojny przedostała się do Rumunii, stamtąd do Algieru, by w 1943 r. dotrzeć do Anglii. W redagowanym przez Lechonia i Wierzyńskiego nowojorskim „Tygodniku Polskim” ogłaszała w latach 1944–1947 liczne wiersze. W latach 1947–1949 przebywała wraz z mężem Feliksem (w czasie wojny jeńcem w obozie) w jednym z ośrodków Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Walii, a w 1950 r. zamieszkała w Penrhos (osiedlu zapewniającym mieszkania i pomoc pozostałym po wojnie w Wielkiej Brytanii polskim żołnierzom i rodzinom, które powstało w 1949 r. na terenie bazy lotniska RAF-u – po wojnie służyła ona jako obóz Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, a wkrótce przekształciła się w Polską Wioskę); w 1960 r. przeniosła się do Kanady. Od 1946 r. współpracowała z „Wiadomościami”. Zob. J. Chłap-Nowakowa, „Słyszeć głos z Litwy, śpiewać Ostrobramskiej Pani…”. Tradycje kresowe w twórczości Zofii Bohdanowiczowej, w: Powrześniowa emigracja niepodległościowa na mapie kultury nie tylko polskiej. Paryż, Londyn, Monachium, Nowy Jork, t. 3: Wybitne postaci kobiece, red. A. Janicka, E. Rogalewska, V. Wejs-Milewska, Białystok–Warszawa 2021, s. 427–456.