(1883-1972), dyplomata, studiował ekonomię i politologię w Wielkiej Brytanii, od 1918 r. pracował w MSZ, przebywał na placówkach w Atenach i w Rzymie. W latach 1926-1932 był ministrem spraw zagranicznych, od 1935 do 1938 senatorem, prezesem Banku Handlowego oraz Polsko-Amerykańskiej Izby Handlowej. Po wybuchu wojny znalazł się na emigracji we Francji, a po jej upadku w Wielkiej Brytanii. W latach 1939-1941 był ministrem spraw zagranicznych; podał się do dymisji po podpisaniu przez gen. Władysława Sikorskiego układu z Sowietami wbrew jego stanowisku i wbrew stanowisku prezydenta Władysława Raczkiewicza; w latach 1943-1947 był szefem Kancelarii Cywilnej Prezydenta Władysława Raczkiewicza. Od czerwca 1947 r. do kwietnia 1972 r. pełnił funkcję Prezydenta RP na uchodźstwie; mimo wcześniejszych zapowiedzi w 1954 r. nie złożył urzędu, wobec czego większość emigracyjnych organizacji politycznych i społecznych nie uznawała go za prezydenta, co stało się przyczyną długotrwałego rozbicia emigracji.