(1907–1960), studiowała architekturę, założyła i redagowała pismo „Kobieta w Świecie i w Domu”, w 1935 r. odbyła podróż do Związku Radzieckiego, opublikowała książkę ZSRR w oczach kobiety (Warszawa 1936). W czasie wojny założyła w Anglii pierwszą świetlicę dla polskich lotników w Blackpool. Służyła w Pomocniczej Służbie Kobiet i skończyła angielską podchorążówkę. Po wojnie była inicjatorką i dyrektorką przejściowego uniwersytetu dla dipisów różnych narodowości w Monachium; w uznaniu otrzymała tytuł profesora honoris causa wydziału architektury. We wspomnieniu pośmiertnym o Bormanowej S. Kossowska pisała: „Hapa wyjechała do Palestyny wraz ze swym mężem, architektem Henrykiem Frankowskim. Razem z nim wzięła tam udział w międzynarodowym konkursie na budowę stadionu sportowego w Tel-Awiwie; praca ich otrzymała pierwszą nagrodę i stadion został zbudowany według ich projektu. Po paru latach przenieśli się oboje do Kanady. Jeszcze raz inny kraj, znowu rozpoczynanie pracy od nowa, nowi przyjaciele, jeszcze jedna próba znalezienia swojego miejsca” (S. Kossowska, Virtuti civili, w: taż, Galeria przodków, Warszawa 1991, s. 24–26). W ostatnim okresie
życia mieszkała w Londynie i pracowała w „Wiadomościach”.