właśc. Jan Głowacki (1911–1985), malarz, grafik, eseista. Przed 1939 r. studiował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Po powstaniu warszawskim więziony w obozie pracy koło Salzburga. Po wojnie pozostał na emigracji we Włoszech. W latach 1946–1950 studiował scenografię w rzymskiej Akademii Sztuk Pięknych, a od 1948 do 1951 r. studiował w Instytucie Dziennikarskim na Uniwersytecie Pro Deo. Publikował eseje o sztuce na łamach londyńskich „Wiadomości” w latach 1950–1967. Zajmował się też grafiką książkową, projektował witraże do kościołów rzymskich. „Był bez wątpienia typem niepowtarzalnym: nostalgiczny egocentryk, lecz również altruista, autorytatywny, lecz pełen niepokoju, krótko mówiąc niełatwy. Całe swoje życie (przynajmniej w Rzymie) zadedykował Sztuce, lecz wybór ten podkreślał niejednokrotnie w sposób nietolerancyjny, a nawet wyzywający; niejednemu wydawał się człowiekiem z innych czasów lub poza czasem i tylko niewielu widziało za tym kryjącą się jego nieśmiałość i samoobronę” (J. Wolski, Wspomnienie o Janie Głowackim, Warszawa 6 X 1911, Rzym 1 VIII 1985, „Życie Literackie” 1987, nr 2).