(1890–1962), księgarz i wydawca; w 1920 został prezesem nowo powstałego Towarzystwa Wydawniczego „Ignis”, które wydawało wiele utworów młodych poetów, głównie skamandrytów; tu zostały wydane Wierzyńskiego tomy wierszy Wiosna i wino (wyd. 3 w 1921), Wielka Niedźwiedzica (1923) i "Pamiętnik miłości" (1925), oraz Lechonia Rzeczpospolita Babińska. Śpiewy historyczne (1920), Karmazynowy poemat (wyd. 2 rozszerzone 1922) i Srebrne i czarne (1924). Podczas okupacji niemieckiej (najpierw w konspiracji, a później za zezwoleniem władz niemieckich) wydawał książki dla dzieci i powieści rozrywkowe. Po wojnie, do 1953 r. kontynuował w Warszawie działalność księgarską i wydawniczą, później kierował antykwariatem „Domu Książki”.