(1914–2010), poeta, historyk literatury, krytyk literacki (zob. biogram: WPPiBL, t. 5); w latach 1932–1936 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1932 r. wraz z Janem Kottem i Włodzimierzem Pietrzakiem założył Klub Artystyczny „S”. Jako poeta debiutował w 1931 r. wierszem Ku szczytom, ogłoszonym w „Kuźni Młodych”. Kazimierz Wierzyński wspominał po latach: „Szukałem też nowych nazwisk i poszukiwania te zbliżyły mnie do kilku młodych ludzi, w których z wielką radością odkryłem rzetelne talenty. Byli to studenci Uniwersytetu Warszawskiego, większość należała do klubu zwanego «Klubem S», który zresztą pozostał dla mnie nazwą mityczną, gdyż nigdy nie zdążyłem dotrzeć do jego siedziby na Starym Mieście. Najzdolniejszym poetą między nimi wydawał mi się Adolf Sowiński, najruchliwszym umysłem Jan Kott, dzisiejsza znakomitość szekspirowska, najlepiej zapowiadającym się krytykiem Włodzimierz Pietrzak, poległy niestety w powstaniu, najbardziej przyjacielskim i lgnącym do mnie, niedobrze później w pamięci zapisany, Ryszard Matuszewski” (K. Wierzyński, Pamiętnik poety, s. 378-379). Od 1938 r. Matuszewski był aplikantem w Prokuraturze Generalnej RP. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako urzędnik Zarządu Miejskiego w Warszawie, brał udział w podziemnym życiu kulturalnym, uczestniczył też w akcji pomocy Żydom. Po wojnie pracował w redakcji „Polski Zbrojnej”, współpracował też z tygodnikiem „Kuźnica”. W 1947 r. wstąpił do PPR (od 1948 r. w PZPR). W latach 1950–1955 był zastępcą redaktora naczelnego „Nowej Kultury”; w latach 1953–1958 pracował w Dziale Literatury Współczesnej IBL PAN. Był wówczas m.in. autorem podręczników szkolnych do nauki literatury współczesnej, w których nader krytycznie interpretował okres międzywojenny oraz pisarzy emigracyjnych. W latach sześćdziesiątych współpracował m.in. z „Nowymi Drogami”, „Życiem Literackim”, „Miesięcznikiem Literackim”, „Rocznikiem Literackim".