(1914–2001), historyk literatury, krytyk literacki i teatralny, tłumacz (zob. biogram: WPPiBL, t. 4). W 1944 r. wstąpił do PPR, był członkiem Armii Ludowej. Po wojnie zamieszkał w Łodzi, w latach 1945–1948 należał do zespołu redakcyjnego „Kuźnicy”, gdzie ogłaszał artykuły i recenzje. Współpracował też z „Odrodzeniem” i „Przekrojem”. W wydanym w Czytelniku tomie szkiców literackich Mitologia i realizm (Warszawa 1946) dowodził, że doświadczenia „czasów pogardy” ukazały jałowość awangardy literackiej i abstrakcyjność literatury „postaw moralnych” typu Conrada i Malraux; szczególnie gwałtownie atakował wymowę Lorda Jima, widząc w przedstawionych w nim ideałach heroizmu i honoru wzór „niebezpiecznej” ideologii, a wierność tym ideałom przypisywał żołnierzom Armii Krajowej, którą oskarżał o faszyzację i wychowanie pokolenia młodych kondotierów. Zob. Listy Kazimierza Wierzyńskiego do Jana Kotta, oprac. J. Kott, „Przegląd Polski” (dodatek „Nowego Dziennika”), Nowy Jork 1990, nr z 9 sierpnia. (Beata Dorosz)