(1914–2001), historyk literatury, krytyk literacki i teatralny, tłumacz (zob. biogram: WPPiBL, t. 4). W 1944 r. wstąpił do PPR, był członkiem Armii Ludowej. Po wojnie zamieszkał w Łodzi, w latach 1945–1948 należał do zespołu redakcyjnego „Kuźnicy”, gdzie ogłaszał artykuły i recenzje. Współpracował też z „Odrodzeniem” i „Przekrojem”. W wydanym w Czytelniku tomie szkiców literackich Mitologia i realizm (Warszawa 1946) dowodził, że doświadczenia „czasów pogardy” ukazały jałowość awangardy literackiej i abstrakcyjność literatury „postaw moralnych” typu Conrada i Malraux; szczególnie gwałtownie atakował wymowę Lorda Jima, widząc w przedstawionych w nim ideałach heroizmu i honoru wzór „niebezpiecznej” ideologii, a wierność tym ideałom przypisywał żołnierzom Armii Krajowej, którą oskarżał o faszyzację i wychowanie pokolenia młodych kondotierów. Zob. Listy Kazimierza Wierzyńskiego do Jana Kotta, oprac. J. Kott, „Przegląd Polski” (dodatek „Nowego Dziennika”), Nowy Jork 1990, nr z 9 sierpnia. (Beata Dorosz)
(1914–2001), historyk literatury i teatru, poeta, tłumacz, eseista, krytyk literacki i teatralny. W 1939 r. poślubił Lidię Steinhaus (1919–2000), córkę Hugona Steinhausa i Stefanii Schmaus. Po wybuchu wojny brał udział w obronie Warszawy, następnie przedostał się do Lwowa, gdzie pracował w Państwowym Wydawnictwie Książek dla Mniejszości Narodowych, w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich i w archiwum państwowym. Był członkiem Związku Pisarzy Radzieckich Ukrainy. W grudniu 1941 r. powrócił do stolicy i zaangażował się w działalność konspiracyjną. Okresowo ukrywał się u Marii i Jerzego Zagórskich, a także u Ryszarda i Beaty Matuszewskich. W 1944 r. wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR; od 1948 PZPR). Od tegoż roku był członkiem Armii Ludowej, współredagował pismo konspiracyjne „Młoda Demokracja”. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Łodzi, gdzie współredagował „Kuźnicę”. W 1948 r. był inicjatorem i współzałożycielem Instytutu Badań Literackich (w latach 1948–1949 był zastępcą dyrektora). W 1949 r. przeniósł się do Wrocławia, gdzie objął katedrę literatury romańskiej na Uniwersytecie Wrocławskim, a w 1951 r. katedrę filologii polskiej. W 1953 r. powrócił do Warszawy. W 1957 r. wystąpił z PZPR. W marcu 1964 r. był sygnatariuszem „Listu 34”. Od 1966 r. wykładał na wielu uniwersytetach zachodnich, głównie w Stanach Zjednoczonych. Był uznanym w światowym literaturoznawstwie znakomitym badaczem i interpretatorem dzieł Shakespeare’a. Opublikował m. in. Szkice o Szekspirze (1961; wyd. 3 rozszerzone pt. Szekspir współczesny 1965), Zjadanie bogów (1986), Przyczynek do biografii (1990). (Sylwia Chwedorczuk)