(1884-1943), rodzony brat Kazimierza, ukończył Gimnazjum OO Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem w 1904 r., następnie studiował filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Podczas studiów był działaczem Czytelni Akademickiej, należał też do Organizacji Młodzieży Narodowej oraz „Zetu”. Pracował we lwowskim „Słowie Polskim”, pełnił tam funkcję sekretarza redakcji. W czerwcu 1915 r. razem z całą redakcją „Słowa” przeniósł się do Kijowa, gdzie nawiązał współpracę z ukazującymi się tam polskimi czasopismami (m.in. z „Przeglądem Polskim”); tu wchodził w skład zarządu Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza Polskiego oraz Polskiej Ligi Pogotowia Wojskowego. W 1918 r. opuścił Kijów i zamieszkał w Warszawie. Był korespondentem wojennym podczas zajmowania Pomorza przez wojsko polskie (styczeń-luty 1920 r.) i podczas marszu na Kijów (maj 1920 r.) oraz członkiem kwatery prasowej przy Naczelnym Dowództwie (lipiec-sierpień 1920 r.). Ogłaszał artykuły w popularnej prasie endeckiej: w „Gazecie Porannej 2 Grosze”, „Gazecie Warszawskiej”, „ABC”, „Wieczorze Warszawskim”, był zastępcą redaktora naczelnego w „Gońcu Warszawskim”. Przez wiele lat pełnił obowiązki prezesa Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych oraz wiceprezesa Syndykatu Dziennikarzy (później Związku Dziennikarzy RP). W październiku 1939 r. został aresztowany przez gestapo i był więziony na Pawiaku przez 3 miesiące. Po uwolnieniu współpracował z prasą podziemną, z ramienia Związku Dziennikarzy RP prowadził akcję pomocy dla dziennikarzy. Pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej. Po raz drugi aresztowano go w przeddzień święta 11 listopada w 1942 r. Po kilku miesiącach pobytu na Pawiaku, 17 stycznia 1943 r. wywieziono go do obozu na Majdanku, gdzie zginął.