(1895–1972), psychiatra, jeden z pierwszych polskich psychoanalityków. Studiował na uniwersytecie w Wiedniu, Lozannie i Zurychu, gdzie w 1919 r. uzyskał doktorat w dziedzinie medycyny. W kraju znany był przede wszystkim z psychoanalitycznej teorii sztuki; jego książka Słowacki i jego dusza. Studium psychoanalityczne (Warszawa 1930) była pierwszą w Polsce znaczącą próbą zastosowania psychoanalizy do interpretacji dzieła literackiego. W 1939 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie był pracownikiem nowojorskich uczelni medycznych. Prowadził też prywatną praktykę psychoterapeutyczną (służył pomocą m.in. J. Lechoniowi).