(1882-1953) muzykolog, krytyk muzyczny i kompozytor. Studiował muzykologię w Wiedniu u Guido Adlera. Od 1911 r. prowadził na Uniwersytecie Jagiellońskim Seminarium Teorii i Historii Muzyki, od 1945 r. przekształcone w Katedrę, której kierownikiem był do śmierci. Opublikował szereg książek na temat historii muzyki polskiej, monografie kilku kompozytorów (m.in. Chopina i Wagnera). Był honorowym członkiem wiedeńskiego Towarzystwa im. Chopina. Jego wydana w kilku wersjach książka Chopin. Rys życia i twórczości (Kraków 1927, wyd. 2: Warszawa 1949) ma charakter popularyzatorski. W części biograficznej pracy podkreślił wpływ folkloru na twórczość kompozytora oraz charakteryzując ogólnie jego sztukę wyraził pogląd, że „czynnik erotyczny zajmuje w idealnych pokładach sztuki Chopina dominujące stanowisko”.