(1876-1940), lekarz internista, działacz społeczny, wieloletni przyjaciel S. Stempowskiego, M. Dąbrowskiego i M. Dąbrowskiej. W latach 1905-1907 był lekarzem i dyrektorem zakładu leczniczego w Nałęczowie, następnie pracował w Hucie Raków. Działał w PPS. Zagrożony aresztowaniem w 1914 r. uciekł do Pragi, skąd powrócił w 1918; pracował jako lekarz i ordynator m.in. w Ciechocinku. W latach 1939-1940 pełnił funkcję wiceprezesa Stołecznego Komitetu Samopomocy Społecznej. Zmarł na serce w nocy z 19 na 20 IX 1940 r. Po śmierci Rudzkiego Stempowski porządkował jego rzeczy w mieszkaniu przy ul. Chmielnej. W kartce wysłanej do S. Czekanowskiego tak wspominał przyjaciela: „ […]. Zgon ten prawdziwie mnie osierocił, było to moje pogotowie ratunkowe nie tylko lekarskie, ale i moralne” (karta pocztowa z 20 IX 1940, BUW, nr inw. 1354, k. 265).