(1882-1925), działacz socjalistyczny, publicysta, major Wojska Polskiego. Od 1911 roku był mężęm Marii Dąbrowskiej. Związany był z PPS. W 1906, tropiony przez Ochranę, uciekł za granicę. Po wybuchu I wojny światowej wrócił do kraju i wstąpił do Legionów. W 1917 roku, w czasie tzw. „kryzysu przysięgowego”, nie podporządkował się decyzji Piłsudskiego i pozostał w Polskiej Sile Zbrojnej jako referent prasowy w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu. Po odzyskaniu niepodległości pełnił funkcję p.o. kierownika Departamentu Wyznań Niekatolickich w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Na emigracji i w kraju współpracował z wieloma czasopismami. Zmarł na atak serca w Kosowie koło Kołomyi. Opublikował m.in. Dzieje założenia państwa belgijskiego w zarysie (Kraków 1913), Kampania na Wołyniu. 2 IX 1915 r. – 8 X 1916 r. (Warszawa 1919), Różaniec życia i śmierci (Łomża 1924); ukazała się też korespondencja  pt. Ich noce i dnie. Korespondencja Marii i Mariana Dąbrowskich 1909-1925; wstęp i oprac. E. Głębicka, Warszawa 2005.