(1906–2003), adwokat. W 1928 r. ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim i w latach 1933–1939 jako adwokat praktykował prawo cywilne w Warszawie. Po wybuchu wojny ewakuował się na wschód i osiadł w Wilnie; uciekając z Wilna w głąb Rosji po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 r., został aresztowany przez NKWD pod zarzutem szpiegostwa i skazany na karę więzienia. Zwolniony na mocy układu Sikorski–Majski, w latach 1941–1943 pełnił funkcję radcy prawnego Ambasady RP w Kujbyszewie i w Moskwie, a następnie krótko wicekonsula w Jerozolimie. Pod koniec 1943 r. oddelegowany do Stanów Zjednoczonych z ramienia ministerstwa informacji, pracował w Ambasadzie RP w Waszyngtonie oraz w Polskim Centrum Informacji w Nowym Jorku; tu w 1945 r. był konsulem do czasu cofnięcia uznania przez rząd amerykański dla rządu RP. Po wojnie pracował w firmie eksportowej. Chcąc powrócić do zawodu prawnika, ukończył w 1957 r. studia w New York Law School i został zaprzysiężony jako adwokat z prawem prowadzenia praktyki w stanie Nowy Jork. Aktywnie działał w wielu polskich organizacjach (m.in. Polskim Instytucie Naukowym, Instytucie Józefa Piłsudskiego, Polskiej Bratniej Pomocy, nowojorskim Komitecie Pomocy dla Niewidomych i Stowarzyszeniu Polskich Prawników, gdzie przez wiele lat wchodził w skład Rady Dyrektorów), często pełniąc w nich jednocześnie funkcję radcy prawnego.