(1874-1941), krytyk literacki i teatralny, tłumacz, publicysta (zob. biogram: WPPiBL, t. 1). Po wybuchu II wojny światowej wyjechał z Warszawy do Lwowa; po zajęciu Lwowa w czerwcu 1941 r. przez wojska niemieckie został wraz z innymi przedstawicielami inteligencji lwowskiej rozstrzelany w nocy z 3 na 4 lipca na Wzgórzach Wóleckich. (Beata Dorosz)
(1874–1941), krytyk literacki i teatralny, tłumacz, publicysta, działacz społeczny. Związany był z krakowskim środowiskiem Młodej Polski, pisał teksty dla kabaretu „Zielony Balonik”. W latach międzywojennych promował laicyzację polskiej kultury obyczajowej, zmianę stosunku do tradycji i literatury narodowej. Po wybuchu II wojny światowej przyjechał do Lwowa, gdzie objął katedrę romanistyki na tamtejszym uniwersytecie. Od 1940 r. publikował w „Czerwonym Sztandarze”, a w 1941 r. został członkiem redakcji miesięcznika „Nowe Widnokręgi”. W czerwcu 1941 r., po zajęciu Lwowa przez wojska niemieckie, został aresztowany i rozstrzelany w nocy z 3 na 4 lipca na Wzgórzach Wuleckich wraz z innymi przedstawicielami inteligencji lwowskiej. Opublikował m. in. Słówka (1913), Plotki… plotki… (1927), Znaszli ten kraj? (1931), Piekło kobiet (1930), Obrachunki fredrowskie (1934), Marysieńka Sobieska (Lwów–Warszawa 1937). (Sylwia Chwedorczuk)